25η Μαρτίου

  Πήγαμε και στην εκκλησία.

Ακούσαμε τον παπά να μιλάει για τον κρίνο και τον Άγγελο.

Μετά παρακολουθήσαμε την γιορτή των παιδιών, την κατάθεση στεφάνων και την παρέλαση.

Και μετά τι? Ολοταχώς στο σπίτι για να ετοιμάσουμε τον μπακαλιάρο σκορδαλιά.

Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε. Και μετά πέσαμε σε λήθαργο. Και λοιπόν? Αυτό ήταν? Τελείωσαν όλα? Όχι. Αρνούμαι να το δεχτώ. Δεν θέλω να το πιστέψω. Για μένα είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι διπλή γιορτή.  Έτσι έμαθα από τα παιδικά μου χρόνια.

Η γιορτή της Παναγίας, και η γιορτή των Ελλήνων. Δεν έχει σημασία αν πέρασαν τα  χρόνια. Όλοι το ίδιο αναζητούμε. Την ευχή του Θεού και την Εθνική μας περηφάνια. Άσχετα αν κάποια μπότα Γερμανική την έχει καταπατήσει.

Δεν δεχόμαστε Δυνάστες στην ζωή μας. Δεν έχει σημασία, αν ο λόγος μας δεν έχει βαρύτητα, αν κανένας δεν μας ακούει. Η ψυχή μας είναι και θα παραμείνει για πάντα ελεύθερη.

Η ύπαρξή μας πάντα θα επαναστατεί, άσχετα αν ο εχθρός είναι οι Τούρκοι, οι Γερμανοί, το ΔΝΤ ή και εγώ δεν γνωρίζω ποιος.

Κανένας δεν μπορεί να μας πάρει αυτό που είμαστε και αυτό που αισθανόμαστε.

Όσα μέτρα και αν μας βάλουν, όσους φόρους και αν πληρώνουμε, η ζωή μας μας ανήκει και δεν θα την χαρίσουμε σε κανένα και για τίποτα.