Το δικό μας τραπέζι Κυριακής!

Μεσημέρι Κυριακής. Και το μυαλό πετάει  Και φεύγει μακριά. Πριν πολλά χρόνια. Τότε που είμασταν προφυλαγμένοι μέσα στην οικογένεια. Και τίποτε δεν μπορούσε να ταράξει την ασφάλεια, την αγάπη, την θαλπωρή. Την αγάπη της μάνας, την προστασία του πατέρα. Και φυσικά την έννοια της οικογένειας που είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας από τα παιδικά χρόνια. Την οικογενειακή συγκέντρωση. Όλη η οικογένεια καθισμένη γύρω από το μεγάλο ξύλινο τραπέζι.

Με το λευκό τραπεζομάντηλο, τα καλά σερβίτσια φαγητού, τα κρυστάλλινα ποτήρια.

Πάντα κρέας λόγω ημέρας. Μοσχαράκι κατά προτίμηση. Μαγειρεμένο με πολλούς τρόπους, αλλά πάντα νοστιμότατο. Μανέστρα με κρέας έλεγε η μαμά. Κριθαράκι με μοσχαράκι επέμενε ο μπαμπάς.

Νόστιμο λέγαμε εμείς τα παιδιά και πέφταμε με τα μούτρα να το γευθούμε, να το απολαύσουμε, να το χαρούμε.

Συνοδεία κόκκινου κρασιού. Μπρούσκο για τον μπαμπά, ημίγλυκο για την μαμά και γλυκό για τα κορίτσια που αποτελούσαμε μέλη αυτής της πανέμορφης οικογένειας.

Σαλάτες, μεζεδάκια και συνοδεία μουσικής. Που πάντα κατέληγε σε χορό. Όχι με τις τέλειες χορευτικές φιγούρες, αλλά με πολύ διάθεση για χαρά, για καλή διάθεση, για ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές.

Και τώρα που πέρασαν τα χρόνια έχει μείνει μια γλυκιά ανάμνηση και μία διάθεση, όσα ζήσαμε σαν παιδιά και μας τελειοποίησαν σαν ανθρώπους, να καταφέρουμε με την σειρά μας να τα περάσουμε στην νέα γενιά, στα δικά μας παιδιά, που αποτελούν την συνέχειά μας και ευελπιστούμε να μας αγαπάνε όσο τουλάχιστον αγαπούσαμε εμείς τους δικούς μας γονείς.