Τελικά δεν μας ψεκάζουν?

Διαβάζεις πολύ συχνά τώρα τελευταία, ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μας εξαιτίας των ψεκασμών που δεχόμαστε και δεν μπορούμε πλέον να αντιδράσουμε, σε ότι μας σερβίρουν.

Και αναρωτιέσαι, αν υπάρχει κάποια λογική εξήγηση σε όλη αυτή την επιχειρηματολογία.

Προσπαθείς να θυμηθείς καταστάσεις που συνέβησαν παλαιότερα (είτε τα έζησες ή και ίσως τα διάβασες) και μάλλον νιώθεις μία ανατριχίλα να διαπερνά σαν ηλεκτρισμός όλο σου το κορμί.

Ναι, παλαιότερα υπήρχε μία συνοχή, μία ενότητα, ένας κοινός αγώνας.

Τότε οι άνθρωποι πάλευαν για τα πιστεύω τους, για τις ιδέες τους, για ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους αλλά και για τις επόμενες γενιές.

Τώρα? Όλοι χωμένοι μπροστά σε μία οθόνη, είτε υπολογιστή, είτε κινητού, είτε τηλεόρασης βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες και ευκαιρίες.

Διαλέγουμε τι θα δούμε, τι θα διαβάσουμε, τι θα αγοράσουμε, όχι ψάχνοντας, όχι αναζητώντας, όχι προβληματίζοντας τον εγκέφαλό μας, αλλά ακολουθώντας τις σελίδες που εμφανίζονται μπροστά μας.

Και δεν προλαβαίνουμε να επεξεργασθούμε όλες αυτές τις πληροφορίες, αν είναι σωστές, αν ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας, αν είναι προσιτές για την οικονομική μας κατάσταση, γιατί έρχονται και άλλες, και άλλες, και άλλες, και μας σφυροκοπούν από παντού και δεν μας αφήνουν να πάρουμε αέρα, να οξυγονώσουμε τον εγκέφαλό μας.

Και βρισκόμαστε στη μέση του πουθενά και δεν μπορούμε να σκεφτούμε, να δούμε, να διαλέξουμε κάτι άλλο.

Και τότε είναι που πέφτουμε στην παγίδα. Ακολουθούμε το κοπάδι σαν πρόβατα, έτσι όπως έχουμε καταντήσει. Που καιρός για σκέψεις, για προβληματισμούς, για αγώνες.

Και όταν μπαίνουν και άλλα δυσβάσταχτα μέτρα και άλλοι υπέρογκοι φόροι, όταν έρχονται και άλλες αυξήσεις σε βασικά είδη, όταν χάνουμε και άλλα κεκτημένα από το "κοινωνικό" μας κράτος, όταν έχουμε χάσει την δουλειά μας, τον ύπνο μας, τότε κοιτάμε τον ουρανό και ψάχνουμε το αεροπλάνο που μας ψεκάζει.

Καιρός να δούμε στον καθρέφτη για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τον πραγματικό ένοχο, αυτόν που ευθύνεται για την κατάντια μας.

Μόνο αν το συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση και να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα.

Ανήκεις ακόμα στους αθεράπευτα ρομαντικούς και ελπίζεις ότι με την βοήθεια όλων μας, αύριο όλα θα είναι καλύτερα. 

Γιατί όλοι μας γνωρίζουμε ότι, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά να μην ξεχνάμε και το αρχαίο ρητό που είναι επίκαιρο μέχρι και την εποχή μας: "Συν Αθηνά και χείρα κίνει"  δηλαδή, δε φτάνει να επικαλείσαι βοήθεια από τα θεία ή την τύχη, αλλά οφείλεις να καταβάλεις και τις απαιτούμενες προσπάθειες.