Να δίνεις ή να περιμένεις….

Αρχίζεις και φτιάχνεις τη ζωή σου. Σπουδές, καριέρα, οικογένεια, παιδιά.

Υποχρεώσεις. Που τις βιώνεις καθημερινά και μαθαίνεις να ζεις μαζί τους. Και τρέξιμο, πολύ τρέξιμο.

Μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά.

Να βρουν τον δρόμο τους. Να δημιουργήσουν την δική τους ζωή, την δική τους οικογένεια.

Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι έκανες το καθήκον σου και νιώθεις δικαιωμένος και γεμάτος και ικανοποιημένος.

Αλλά… Υπάρχει και αυτό το αλλά…. Δεν μπορείς να σταματήσεις να νοιάζεσαι, να συμπάσχεις, να σκέφτεσαι…

Και εκεί είναι που μπαίνει το δίλημμα.  Πρέπει να συνεχίσω να βοηθώ ή πρέπει απλά να αράξω?

Οι γνώμες διίστανται. Παρατηρείς γύρω σου και τα παραδείγματα πολλά. Και από τις δύο περιπτώσεις.

Οπότε? Τι πρέπει να ακολουθήσεις? Δεν γνωρίζεις, αλλά πράττεις κατά συνείδηση. Αλλά εφόσον έχεις την δυνατότητα, γιατί όχι?

Καλώς ή κακώς έζησες σε μία πιο καλή οικονομική κατάσταση. Προ Δ.Ν.Τ., που λένε. Ήσουν  τυχερός, είχες πιο πολλές ευκαιρίες. 

Mετρημένος, δεν ξανοίχθηκες σε επικίνδυνες επενδύσεις και βρίσκεσαι σε μία καλή οικονομική κατάσταση. Τι πιο φυσικό και ανθρώπινο να βοηθήσεις τα παιδιά σου, αν μπορείς.  

Πίστεψέ το. Είναι καλύτερα να τα βλέπεις να χαίρονται για όσα τους δίνεις τώρα, παρά να περιμένουν να πεθάνεις, για να σε κληρονομήσουν.

Εντάξει. Δεν σου είπαμε να τους τα χαρίσεις όλα και να μείνεις στον άσσο.

Αλλά αν μπορείς να βοηθήσεις, κάντο. Θα αισθανθείς πολύ καλύτερα.

Και μην ξεχνάς, ότι δεν θα τα πάρεις μαζί σου….. Κανείς δεν το κατάφερε!