Το σόι σου

Επειδή η τηλεόραση λόγω καλοκαιριού (ελπίζω) δεν έχει καινούργιες σειρές και show,  αναγκάζομαι πολλές φορές να καταφύγω σε επαναλήψεις σειρών που δεν είχα τον χρόνο να τις δω στην ώρα τους.

Η αγαπημένη μου βέβαια σειρά ήταν και μάλλον παραμένει ακόμα «Το σόι σου».

Ιστορίες που σε πολλές των περιπτώσεων ταυτίζονται με την αληθινή, την πραγματική, αλλά και ίσως την ιδεώδη ζωή.

Προκαλούν γέλιο, αλλά και άλλα συναισθήματα που σε αγγίζουν και σε κάνουν να θες να γίνεις καλύτερος.

Μου αρέσει που οι πρωταγωνιστές ζουν σε μεγάλες οικογένειες (πολλά αδέλφια), με παιδιά, γονείς, αλλά και παππούδες και γιαγιάδες.

Εκείνο που με συγκινεί ιδιαίτερα, είναι ότι παρ΄όλες τις διαφωνίες, τους τσακωμούς, τις αντιθέσεις, αγαπιούνται. Με μια αγάπη αληθινή που ξεπερνάει τις εντάσεις και τα πάθη.

Και αν και σίγουρα, η συνήθεια της κάθε Κυριακής, να τρώνε όλοι μαζί, κουράζει και εξαντλεί τα νέα ζευγάρια και όχι μόνο, μου προκαλεί μία ζήλεια (με την καλή έννοια) για το πόσο ενωμένοι φαίνονται.

Δεν γνωρίζω αν θα άντεχα να πηγαίνω κάθε Κυριακή σε γονείς και πεθερικά εναλλάξ, αλλά σίγουρα δεν θα μου κακοφαινόταν αν κάποιες φορές μαζευόμαστε για να τρώμε όλοι μαζί (χωριστά γονείς και χωριστά πεθερικά – για λόγους ευνόητους, που όλοι μας καταλαβαίνουμε).

Γενικά μου αρέσουν οι μεγάλες οικογένειες, που μαζεύονται και μιλάνε, γελάνε, μαλώνουν, φωνάζουν, ζουν. Και η επικοινωνία τους δεν σταματά τις Κυριακές, αλλά συνεχίζεται και τις άλλες μέρες με τηλεφωνήματα, συναντήσεις και επικοινωνία.

Κάτι που δυστυχώς στην πραγματική ζωή δεν ανταποκρίνεται. Λόγω φορτωμένων υποχρεώσεων και δυσκολιών. Και λόγω του ότι η ζωή δυστυχώς ξεπερνά την τηλεόραση.

Αλλά η αλήθεια είναι  ότι είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε κάποια συνήθεια που δεν μας ταιριάζει και να ακολουθήσουμε ένα πιο όμορφο τρόπο ζωής. 

Γιατί η αγάπη της οικογένειάς μας είναι πάνω από όλα.