Βράδυ καλοκαιριού στην ταράτσα!

Όταν το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς τελείωνε, πάντα άφηνε μία χαρά, μία ικανοποίηση ότι ακόμα μία καλοκαιρινή μέρα κύλησε όμορφα ανάμεσα σε φίλους, συμμαθητές, γείτονες.

Και ερχόταν η ώρα που άρχιζε η νύχτα να πέφτει και μαζί της άναβαν τα χιλιάδες αστέρια στον ουρανό και σε γέμιζαν μία νοσταλγία, μία διάθεση εξομολόγησης, μία επιθυμία για κάτι παραπέρα, κάτι καλύτερο, κάτι διαφορετικό. Και τότε ερχόταν ο μπαμπάς και η μαμά και πρότειναν μία άλλη προσέγγιση των πραγμάτων. Δεν γνωρίζω αν τώρα το λένε roof garden ή κάπως αλλιώς, τότε όμως το λέγαμε στρωματσάδα κάτω από τα αστέρια.

Στρώναμε λοιπόν μία μεγάλη λινή κουβέρτα πάνω στην ζεστή ταράτσα με μεγάλες μαξιλάρες και ξαπλώναμε όλη η οικογένεια μαζί. Ο μπαμπάς, η μαμά, η μεγάλη αδελφή και εγώ το στερνοπούλι. Κοιτάζαμε τον ουρανό και προσπαθούσαμε να μετρήσουμε τα αστέρια. Φυσικά χάναμε τον λογαριασμό και παρατηρούσαμε έκθαμβοι την απίστευτη ομορφιά του καλοκαιρινού έναστρου ουρανού.

Κάποιες φορές μασουλούσαμε παγωμένο καρπούζι και κρατούσαμε τα κουκούτσια να τα ξεράνουμε και ίσως να τα φυτέψουμε. Για μία νέα καρπουζιά στον κήπο μας ή για να τα σπάσουμε και να τα φάμε σαν σπόρια.

Από το βάθος ακούγαμε τους διαλόγους από την ελληνική ταινία που έπαιζε στον θερινό κινηματογράφο της γειτονιάς. Τους είχαμε μάθει απέξω και τους ψιθυρίζαμε μαζί με τους αγαπημένους πρωταγωνιστές.

Και όταν ερχόταν η ώρα του ύπνου, το μυαλό ήταν γεμάτο από εικόνες δυνατές, έντονες και γεμάτες συναίσθημα.  Ο ύπνος ερχόταν γλυκός και ήρεμος και χαλάρωνε το κορμί και τις σκέψεις μας.

Μέχρι το επόμενο πρωινό, που ο ήλιος θα ανέτειλε και πάλι λαμπερός και θα γέμιζε με φως και χαρά την μέρα μας.