Να έχεις ή να είσαι?

Αμέτρητες ώρες φορτωνόμασταν με διάβασμα, συζητήσεις, αναλύσεις, για να λύσουμε το επίκαιρο θέμα.

Κάποτε μας προβλημάτιζαν αυτές του είδους οι θεωρίες. Και καταναλώναμε φαιά ουσία αναζητώντας απαντήσεις σε φιλοσοφικά και λογοτεχνικά βιβλία.

Νομίζαμε ότι θα κατακτήσουμε τον κόσμο, ότι θα αλλάξουμε την πορεία των γεγονότων, ότι θα συμμετέχουμε στην εξέλιξη της ζωής.

Ουτοπία? Φαντασίωση? Μαζοχισμός?

Τι από όλα αυτά νοιώθαμε καθώς πορευόμασταν ατρόμητοι και αθώοι σε αυτό το μπουρδέλο που ονομάζεται ζωή?

Και τι έγινε στη συνέχεια? Που εξαφανιστήκαμε? Που κουρνιάσαμε και δεν βγάλαμε άχνα? 

Μας κατάπιε η καθημερινότητα, το τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα, η ρουτίνα της δουλειάς και της οικογένειας.

Και ξαφνικά ξυπνήσαμε από το λήθαργο αλλά τώρα είναι αργά. Όλα άλλαξαν, όλα μεταλλάχθηκαν. Τίποτε πλέον δεν είναι το ίδιο.

Και μείναμε να κοιτάμε την χαμένη μας νιότη και τα εξαφανισμένα μας όνειρα. Και διαπιστώσαμε μετά από τόσα χρόνια, ότι όχι μόνο δεν έχουμε, αλλά δυστυχώς, ούτε καν είμαστε.