Συμβουλές για μαμάδες!

Μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Βρίσκεται πλέον σε ηλικία που περπατάει, τρέχει για την ακρίβεια. Στην πραγματικότητα αλωνίζει. Όχι μόνο στο δωμάτιό του που είναι ο προσωπικός του χώρος και τα παιχνίδια του,

αλλά σε όλα τα μέρη του σπιτιού, στα οποία έχει πλέον κάνει κατάληψη. Ασχολείται με τα πάντα που βρίσκονται στο διάβα του, αλλά η αγαπημένη του ασχολία είναι να μην σε αφήνει να κάνεις βήμα.

Όσον αφορά την ομιλία που με τόσο ανυπομονησία περίμενες να συμβεί, τώρα όχι απλώς μιλάει αλλά δεν βάζει γλώσσα μέσα, όπως έλεγαν και οι παλιότερες γενιές.

Το αγαπάς, το λατρεύεις, θα έδινες και τη ζωή σου για να είναι καλά, αλλά…. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που απλά δεν το αντέχεις. Και δεν μπορείς να καταλάβεις τι έχει. Είναι χορτάτο, καθαρό, δεν ζεσταίνεται, δεν κρυώνει,  φοράει άνετα ρούχα, έχει τόσα παιχνίδια μπροστά του, δεν είναι άρρωστο.

Και όμως κάνει σαν αλαφιασμένο. Δεν στέκεται πουθενά, δεν παίζει, δεν απορροφάται με τις παιδικές σειρές στην τηλεόραση, δεν διαβάζει τα τόσα... βιβλία του, δεν ασχολείται με τίποτα και κοινώς δεν έχει ησυχία. Και εσύ έχεις τόσα να ετοιμάσεις, να φροντίσεις, να φτιάξεις.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε να μαγειρέψεις μπορείς, ούτε ένα ξεσκόνισμα βρε αδελφέ, πάνω πάνω, όσα βλέπει η πεθερά, δεν καταφέρνεις να τελειώσεις.

Εννοείται ότι ούτε να το σκεφτείς να κάνεις ένα μπάνιο ή να ασχοληθείς με την περιποίησή σου. Αυτό δεν υπάρχει ούτε σαν υποψία στο μυαλό σου.

Και αισθάνεσαι και με το απόλυτο δίκιο σου εγκλωβισμένη, σχεδόν αιχμάλωτη. Και τότε αρχίζει το πρόβλημα.

Πως μπορούμε λοιπόν να το αντιμετωπίσουμε? Τι πρέπει να κάνουμε ώστε και το παιδί μας να μπορούμε να χαρούμε, αλλά και να μην εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας, τις υποχρεώσεις μας, τη ζωή μας?

Το κυριότερο είναι να είμαστε δίπλα στο παιδί. Ακόμα και όταν θέλουμε να μαγειρέψουμε μπορούμε να το έχουμε κοντά μας και συνέχεια να του μιλάμε. π.χ. «Τώρα θα πάρω το κρεμμύδι.

Το βλέπεις? Θα το κόψω με το μαχαίρι, που δεν παίρνουν τα παιδιά ποτέ, ποτέ, ποτέ, γιατί το μαχαίρι κόβει χέρι. Θα το βάλω στο λάδι να το τσιγαρίσω, θα το ανακατέψω καλά καλά και μετά…κλπ. κλπ.…»

Έτσι το παιδί συμμετέχει στην προετοιμασία του φαγητού νομίζοντας ότι είναι παιχνίδι που παίζεις μαζί του. Ίσως έτσι θα επιθυμεί να το δοκιμάσει και όταν μαγειρευτεί.

Ένας επίσης απλός τρόπος είναι όταν πχ θέλεις να ξεσκονίσεις ή να σκουπίσεις, να το παρακινείς να έρχεται μαζί σου και να του τραγουδάς. Ενδιάμεσα, το χαϊδεύεις, το φιλάς, μιλάς μαζί του. Θα του αρέσει. Είναι σχεδόν σίγουρο.

Ενδέχεται βέβαια να πάρει ένα πανί και να τρέχει να προλάβει πρώτα αυτό να καθαρίσει. Μην πτοείσαι. Σημασία έχει το παιδί να νιώθει ότι προσφέρει και να χαίρεται όταν το επιβραβεύεις.

Βέβαια για πιο επικίνδυνα σπορ που ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη, όπως λόγου χάριν σιδέρωμα!!!, ούτε να σκέφτεσαι να το επιχειρήσεις, όταν θα είσαι μόνη μαζί του. Άφησέ το για όταν θα έχεις κάποιον παρέα στο σπίτι (σύντροφος, μαμά, πεθερά, αδελφή, κουνιάδα, γιαγιά, φίλη….ότι και να είναι, δεν νοιάζεσαι ιδιαίτερα) να ασχολείται μαζί του.

Γενικά το παιδί σε αυτή την όμορφη ηλικία δεν θέλει καθόλου να είναι μόνο του. Αναζητά τη συντροφιά σου και χαίρεται να την απολαμβάνει.

Θα έρθει η στιγμή που θα φύγει από κοντά σου. Περνάει πολύ γρήγορα ο καιρός. Αλλά μέχρι τότε φρόντισε να το χαρείς όσο περισσότερο μπορείς. Γιατί το παιδί σου είναι πάνω από όλα και από όλους.

************

Αυτές τις συμβουλές μου τις έδωσε η δική μου μητέρα και νομίζω ότι βοήθησαν αρκετά.