Τι συμβουλεύουν οι ψυχολόγοι και οι ειδικοί?

Κοιτάει τα φρούτα που έχεις βγάλει νωρίς από το ψυγείο, για να μην είναι παγωμένα.

Αισθάνεσαι ότι επιθυμεί να φάει φρουτόκρεμα ή έστω να πιει ένα χυμό. Σου δείχνει με τα χαριτωμένα χεράκια του το μπλέντερ και εσύ πανευτυχής μπαίνεις στην διαδικασία της ετοιμασίας.

Καθαρίζεις μπανάνα, μήλο, αχλάδι, στύβεις πορτοκάλι. Τα τοποθετείς όλα στον κάδο του μίξερ, πατάς το μαγικό κουμπάκι, και…

Το βλέπεις να γελάει, να χειροκροτεί, να περιμένει….

Αδειάζεις το περιεχόμενο του φρέσκου χυμού σε ένα μεγάλο ποτήρι. Διαλέγει το ίδιο το καμάρι σου το χρώμα από το καλαμάκι. Σήμερα προτίμησε ένα έντονο πράσινο. Έτοιμη πλέον παίρνεις θέση στο τραπέζι και περιμένεις….

Αλλά το μικρό πουθενά. Έχει απλά εξαφανιστεί. Αρχίζεις την αναζήτηση, το ανακαλύπτεις κρυμμένο πίσω από την πολυθρόνα, το φέρνεις σηκωτό και το τοποθετείς στην καρέκλα του.

Αλλά εις μάτην. Το στόμα του παραμένει ερμητικά κλειστό και εσύ με το φρεσκοστυμμένο χυμό μπουκάλα.

Και σε πιάνει μία απελπισία, να πω. Μία αγανάκτηση. Ένας θυμός. Και νιώθεις την επιθυμία να το μαλώσεις, να του φωνάξεις, να του βάλεις τιμωρία.

Και ενώ βρίσκεσαι σε αυτή την συναισθηματική φόρτιση, νιώθεις να χεράκια του να σε χαϊδεύουν, τα χειλάκια του να σου χαμογελούν και μετά τίποτα…

Καλώς ήρθες στον κόσμο του κακομαθημένου ή καλομαθημένου παιδιού!!!!

Και τώρα τι πρέπει να κάνεις? Τι συμβουλεύουν οι ψυχολόγοι και οι ειδικοί? Ή έστω όσοι έχουν κάποια μεγαλύτερη πείρα?

Περιμένω προτάσεις και ιδέες. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.