5 Μήνες καραντίνα!

Μέρα καραντίνας…. Συγνώμη έχω χάσει το μέτρημα. Νομίζω 3 Νοεμβρίου μπήκαμε στην Θεσσαλονίκη και ακόμα συνεχίζουμε δυναμικά. Κλείσαμε 5 μήνες. Ολόκληρους. Χωρίς διάλειμμα. Χωρίς διακοπή.

Περάσαμε από όλα τα χρώματα. Πράσινο, κόκκινο, βαθύ κόκκινο. Τώρα νομίζω είμαστε στο μπορντό. Δεν μας το έχουν πει επίσημα αλλά το συμπεραίνω από τα συμφραζόμενα.

Ανοίγουν τα malls στις κόκκινες περιοχές,

τα εμπορικά στους νομούς με βαθύ κόκκινο

αλλά όχι στην Θεσσαλονίκη. Άρα εμείς μπήκαμε σε άλλο χρώμα απλά δεν μας έχουν επίσημα ενημερώσει.

Μην ψάξει κανείς αριθμό νοσούντων εντός και εκτός ΜΕΘ. Δεν έχει σημασία. Σε εμάς μετράνε το ιικό φορτίο των λυμάτων και βγάζουν τα συμπεράσματα, Δεν μετράει και πολύ αν όλοι αισθάνονται ότι σφύζουν από υγεία. Οι μετρήσεις τι λένε.

Και απέναντι βρίσκεται ο λαός. Ταλαιπωρημένος, στερημένος, απογοητευμένος. Ανήμπορος να εναντιωθεί, Να εκφραστεί. Να αντιδράσει.

Ακούει κάθε απόγευμα τις σοφίες των ειδικών, των άριστων. Πόσοι νόσησαν, πόσοι άντεξαν, πόσοι δεν είναι πια μαζί μας.

Νούμερα. Κάποτε είχαν κάποια αξία. Κυλούσε κάποιο δάκρυ από τον δεξιό ψάλτη και συναισθανόμασταν την απώλεια.

Τώρα όλα τα έχουμε συνηθίσει. Τους αριθμούς, τις απώλειες, τον πόνο, τα δάκρυα. Αντέχουμε ακόμα και το ποσοστό 20% όσων χάνονται εκτός ΜΕΘ.

Το μόνο που πλέον ευχόμαστε είναι να μην χτυπήσει το δικό μας σπίτι, τους δικούς μας ανθρώπους.

Κατά τα άλλα συνεχίζουμε την μίζερη ζωούλα μας, στέλνοντας μήνυμα στο 13033, κρατώντας την ώρα, τις αποστάσεις, φορώντας μάσκα, απολυμαίνοντας τακτικά τα χέρια μας. Πολύ σχολαστικά!

Και σήμερα που πήραμε το πράσινο φως ξεχυθήκαμε στις παραλίες, στις εξοχές, στα βουνά, στα ποτάμια. Πάντα βέβαια εντός νομού. Μην είμαστε και πλεονέκτες.

Αρχίσαμε τις φωτογραφίες, το Instagram story, τις αναρτήσεις. Χορτάσαμε likes από φίλους και γνωστούς.

Και δυνατοί συνεχίζουμε την ζωή μας. Χωρίς όνειρα, χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό.

Χαμένοι σε μαύρες σκέψεις και αγωνία. Για το μέλλον, Όχι τόσο το δικό μας. Εμείς κουτσά στραβά την ζήσαμε την ζωή μας.

Αλλά για το μέλλον των παιδιών μας. Που τους το χρωστάμε. Και οφείλουμε να παλέψουμε με νύχια και με δόντια για να τους το εξασφαλίσουμε.

Και ναι! Παρ΄όλη την μιζέρια που ζούμε, εμείς ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά. Γιατί είμαστε πολλοί και έχουμε την δύναμη να τα αλλάξουμε όλα.

Γιατί εμείς μπορούμε….