Μελομακάρονα το 2020!

Το είχαμε κάνει έθιμο. Κάποτε μέναμε όλες μαζί, γιατί απλούστατα ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Και φυσικά μαζί τα ετοιμάζαμε όλα.

Από τότε όμως που η κάθε μία έχει πλέον χαράξει τον δικό της δρόμο και κατοικεί στο δικό της σπίτι, κάθε χρόνο, μέσα Δεκέμβρη, μαζευόμασταν στο σπίτι κάποιας από τις τρεις και φτιάχναμε μελομακάρονα. 

Μας άρεσε η διαδικασία. Ήδη το σπίτι ήταν στολισμένο με δέντρο, λαμπάκια, και χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά. 

Διώχναμε τους άντρες και γυναικοπαρέα ξεκινούσαμε το έργο.

Η μουσική η χριστουγεννιάτικη έπαιζε στον υπολογιστή, το τζάκι έκαιγε ανεξαρτήτως καιρού, όλα τα λαμπάκια ανοιχτά αναβόσβηναν,

αναμμένα κεριά σε κάθε γωνιά του σπιτιού και εμείς με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι ζυμώναμε, πλάθαμε, ψήναμε και μελώναμε.

Λίγο ετοιμασία, πολύ κουτσομπολιό, περισσότερο καλαμπούρι και καλή διάθεση. Όταν το σπίτι μοσχομύριζε από τα μελομακάρονα, φτιάχναμε τρεις χωριστές πιατέλες, πασπαλίζαμε με μέλι και καρύδια και πλέον νιώθαμε έτοιμες να υποδεχθούμε την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου.

Ανάμεσά μας κυκλοφορούσαν δύο πανέμορφοι μπόμπιρες. Πανέμορφοι, αξιαγάπητοι, λατρεμένοι. Τα αγόρια μας!!!

Φέτος όμως τα πράγματα λίγο άλλαξαν. Όχι, δεν δεχόμαστε να καταργήσουμε αυτή την πανέμορφη συνήθεια. Θα προσπαθήσουμε να προσαρμοσθούμε. 

Και αλήθεια έγινε το θαύμα και τα καταφέραμε.  Προνοήσαμε βέβαια να ξεκινήσουμε από το… πρωί. Αντί για κρασί κρατάμε μία κούπα με  ζεστό καφέ.

Η κάθε μία βρίσκεται στο δικό της σπίτι και πλάθει και φουρνίζει. Έχουμε ανοιχτές τις κάμερες, βλεπόμαστε, μιλάμε, τραγουδάμε, και πολλές φορές αγκομαχάμε καθώς ετοιμάζουμε τα αγαπημένα μας μελομακάρονα. Για την απόσταση που μας χωρίζει. Για τις αλλαγές που πρέπει να δεχθούμε. Για τις αγκαλιές που μας λείπουν. Για τα φιλιά που χάνουμε. 

Αλλά τα καταφέρνουμε. Και είμαστε περήφανες και απόλυτα ικανοποιημένες από το αποτέλεσμα. Αλλά συγχρόνως αισθανόμαστε και ευτυχισμένες που έχουμε αυτή την υπέροχη παρέα.

Και ελπίζουμε του χρόνου να είμαστε και πάλι μαζί ενωμένες και χαρούμενες. Και η επαφή μας να είναι άμεση και αληθινή. Και η αγκαλιά μας να είναι ζεστή και γεμάτη και σίγουρα όχι πίσω από μία οθόνη.