Ψάχνοντας την χαμένη δημοκρατία!

Eίμαστε η γενιά που τα έζησε όλα. Λίγο δικτατορία στα παιδικά χρόνια, όταν ευτυχώς δεν καταλαβαίναμε και πολλά…. Λίγο την εξέγερση των φοιτητών το 73 που μας έχει σημαδέψει.

Και μετά την μεταπολίτευση. Σε ένα περιβάλλον γεμάτο επαναστατικά τραγούδια που για πρώτη φορά στην εφηβική ζωή μας ακούγαμε και σιγοτραγουδούσαμε.

Και ύστερα η χρυσή εποχή της δημοκρατίας. Με δικαιώματα, διεκδικήσεις και αγώνες πάντα για κάτι καλύτερο.

Και στη συνέχεια...  σιωπή, Η ενήλικη ζωή γεμάτη με οικογένεια, παιδιά, δουλειά, υποχρεώσεις. Και όλοι συμβιβαστήκαμε. Καταθέσαμε τα όνειρά μας στο βωμό της καλής ζωής. Όχι απαραίτητα πλουσιοπάροχη. Αλλά ανθρώπινη. 

Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Ένα μεγάλο αυτοκίνητο για τον μπαμπά της οικογένειας για να μπορεί να ανταπεξέλθει και σε ένα μεγάλο ταξίδι και σε αμέτρητες διαδρομές ανά την Ελλάδα και όχι μόνο, και ένα μικρότερο για την μαμά για να πηγαίνει στην δουλειά της, αλλά να αντέχει και σε καθημερινές υποχρεώσεις, σε super market και μετακινήσεις μέσα στην πόλη.

Με οικονομία αλλά και κάποιο δάνειο η απόκτηση ενός εξοχικού στην θάλασσα ή το βουνό αναλόγως των προτιμήσεων. Και όλα καλά.

Τα παιδιά στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο γυμναστήριο, στις κάθε λογής δραστηριότητες και εμείς οι γονείς να καμαρώνουμε για τις επιδόσεις και να ονειρευόμαστε το καλύτερο για τα βλαστάρια μας, την συνέχειά μας.

Και έπειτα το όνειρο τελείωσε βάναυσα και η οικονομική κρίση μας χτύπησε την πόρτα. Το κατάπιαμε και αυτό και πονέσαμε και αγωνιστήκαμε και κλάψαμε και κάποια στιγμή αισθανθήκαμε ότι θα το αφήναμε πίσω μας.

Τελειώσαμε και με τα μνημόνια και νιώσαμε ότι θα καταφέρναμε ξανά να σταθούμε στα πόδια μας και θα διεκδικούσαμε ξανά την ζωή που κάποιοι με βίαιο τρόπο είχαν προσπαθήσει να μας αρπάξουν.

Και τότε ήρθε η πανδημία. Στην αρχή δεν της δώσαμε την σημασία που της άρμοζε. Με την αισιοδοξία του Έλληνα που όλα τα καταφέρνει, πιστέψαμε στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Και αν και λαός που δεν συμμορφώνεται καλά στην πειθαρχία, αποδείξαμε ότι όταν θέλουμε, μπορούμε. Ακολουθήσαμε κατά γράμμα τις συμβουλές των ειδικών και κάναμε πίσω τις επιθυμίες μας, την καθημερινότητά μας, την ζωή μας ολάκερη περιμένοντας να ξεπεράσουμε και αυτή την κακουχία, την άσχημη κατάσταση, την καταστροφή που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα επάνω μας.

Αλλά δυστυχώς η κατάσταση όχι μόνο δεν καλυτέρεψε αλλά αντίθετα επιδεινώθηκε. Και αν και επίσημα η πανδημία τελείωσε, δυστυχώς τίποτα δεν πήγε καλά στην συνέχεια. 

Μας βρήκαν μύριες συμφορές. Πλημμύρες, πυρκαγιές, ναυάγια, σιδηροδρομικά δυστυχήματα, μειώσεις εισοδημάτων, αυξήσεις στις τιμές ενέργειας, στα είδη διατροφής, στην ίδια μας την ζωή. 

Και δεν κουνιέται φύλλο. Δεν τιμωρείται κανείς. Δεν πάει κανείς φυλακή για να πληρώσει για το κακό που έκανε...

Μπήκαμε με την βοήθεια της κυβέρνησης και φυσικά των πουλημένων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σε μία κατευθυνόμενη Δικαιοσύνη, σε ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές, στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλεια. 

Και στεκόμαστε με σκυφτό κεφάλι και  βλέπουμε πως περνούν οι πλούσιοι, που κυβερνούν τον τόπο, χαζεύουμε στα "πόθεν έσχες" τους, πόσα νέα ακίνητα απόκτησαν στην μαύρη χρονιά που μας πέρασε, πόσο αυξήθηκαν οι καταθέσεις τους στις Τράπεζες, όταν εμείς οι κοινοί θνητοί παλεύουμε να μην μας πάρει η Τράπεζα το σπίτι.

Φτάσαμε στο σημείο να χαιρόμαστε που έχουμε 4 τοστ ανά οικογένεια για να μην πεθάνουμε της πείνας. Και κανείς δεν πλακώνει στο ξύλο τα #αρδάκια (Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι) που παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο και την αξιοπρέπεια των πολιτών.

Διαπιστώνουμε ότι έχουμε χάσει την χαρά μας, την αισιοδοξία μας, την πίστη μας σε κάτι καλύτερο, τους κανονικούς ρυθμούς μας, την ζωή μας ολόκληρη και την δημοκρατία μας για την οποία άνθρωποι πάλεψαν και έχασαν την ζωή τους.

Και τι θα απαντήσουμε στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, όταν με όλο το δίκιο τους θα μας ρωτήσουν τι κάναμε για να σώσουμε όλα όσα μέχρι τώρα ήταν δεδομένα, και κάποιοι εν μία νυχτί προσπάθησαν με ανέντιμο τρόπο και μας τα έκλεψαν?