Επαφές με το Δημόσιο!

«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», είχε πει πολλά χρόνια πριν ο μεγάλος μας ποιητής, ο Σεφέρης. Νομίζω ήταν καλοκαίρι του 1936.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Κάποια στιγμή ήρθε η ευδαιμονία και η ευτυχία στις ζωές μας με το χρήμα να ρέει άφθονο, ανεξάρτητα αν ήταν δικό μας ή δανεικό. Γλεντήσαμε με την ψυχή μας.

Κάναμε  όμορφες και χλιδάτες διακοπές. Αγοράσαμε καινούργια σπίτια και ακριβά αυτοκίνητα. 

Χρεώσαμε και με το παραπάνω την πιστωτική μας κάρτα με καταναλωτικά αγαθά, τα περισσότερα των οποίων ούτε καν χρειαζόμασταν.

Ύστερα ήρθε η κρίση. Πάνω που ακούγαμε τρώγοντας τo hot dog μας αραχτοί μπροστά στην τηλεόραση,

ότι η δική μας οικονομία είναι ισχυρή και δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε, εν μία νυχτί μπήκαμε στο ΔΝΤ.

Εμπλουτίσαμε τις γνώσεις μας πάνω σε όλα τα οικονομικά θέματα, γνωρίσαμε το PSI, τα capital controls και παρόλα αυτά συνεχίσαμε να πορευόμαστε και να επιβιώνουμε.

Χορτάσαμε λόγια παχιά, μεγάλα, γεμάτα υποσχέσεις. Και νιώσαμε στο πετσί μας τις αλλαγές στην καθημερινότητά μας. Όχι προς τα καλύτερο δυστυχώς. Και έπειτα ήρθε η ανάπτυξη. Έτσι τουλάχιστον κυκλοφόρησε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Εφοδιαστήκαμε λοιπόν με μεγάλες τσάντες (σαν αυτές που πηγαινοέρχονταν γεμάτες στα υπουργεία και κανένας ποτέ δεν παρέλαβε)  και περιμέναμε να τα γεμίσουμε με ζεστό χρήμα. Αλλά εις μάτην. Μάλλον πέρασε αλλά δεν μας ακούμπησε.

Και επειδή η ζωή δεν σταματά και οι υποχρεώσεις τρέχουν πρέπει και εμείς με την σειρά μας να επισκεφτούμε ξανά τις φιλικές προς τον πολίτη δημόσιες υπηρεσίες για να διεκπεραιώσουμε τις υποθέσεις μας. Σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας χαλαροί και ευδιάθετοι, πίνουμε το καφεδάκι μας, τρώμε ένα γευστικό πρωινό

και κορδωτοί και καμαρωτοί, έχοντας παραμάσχαλα έναν τεράστιο φάκελο με δικαιολογητικά, χτυπάμε την πόρτα του Δήμου μας για να πάρουμε μία απλή βεβαίωση. 

Και εκεί αντιλαμβανόμαστε ότι μετά από τόσα που ζήσαμε και περάσαμε εξακολουθούμε να ζούμε σε ένα μπουρδέλο (ας μας επιτραπεί η έκφραση). Παθαίνουμε ένα σοκ. Μπροστά μας υπάρχει ένα τεράστιο πλήθος συνανθρώπων μας που έχει έρθει για τον ίδιο με εμάς  λόγο.

Αναρωτιόμαστε δυνατά αν υπάρχει κάποια ηλεκτρονική σειρά για να πάρουμε το μαγικό χαρτάκι με τον αριθμό προτεραιότητας,

και λαμβάνουμε την εξωφρενική απάντηση ότι υπήρχε ένα χειρόγραφο χαρτί, όπου ο κάθε πικραμένος έγραφε το όνομά του, αλλά μάλλον το έχουν πάρει μέσα στο γραφείο οι υπάλληλοι του Δήμου, για να ελέγξουν αν θα προλάβουν να εξυπηρετήσουν όσους τουλάχιστον πρόλαβαν και γράφτηκαν. Από τότε κανένας δεν το έχει ξαναδεί.

Μπαίνουμε στο δίλημμα. Να περιμένουμε και να κάνουμε υπομονή, ελπίζοντας κάποια στιγμή να βρούμε την κατάσταση, να γράψουμε το υπέροχο όνομά μας και να πετύχουμε τον σκοπό μας ή να φύγουμε τρέχοντας και ουρλιάζοντας για όσα βιώνουμε?

Αισθανόμαστε ότι η λογική μας και η καλή μας διάθεση, μας εγκαταλείπουν. Ρωτώντας, φθάνουμε στην Διεύθυνση για να λάβουμε την παιδική απάντηση: «Ελάτε αύριο από τις 6 το πρωί να γράψετε το όνομά σας. Η υπηρεσία ανοίγει στις 7».

Νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν σχόλια στα όσα έχουμε βιώσει. Μία ακόμα ημέρα στο Δημόσιο χωρίς να εξυπηρετηθούμε. Και μάλιστα σήμερα που έχουμε ηλεκτρονική πληροφόρηση. Σήμερα που όλες οι πληρωμές προς το Δημόσιο γίνονται μέσω ενός υπολογιστή.

Σήμερα που η ψηφιακή τεχνολογία είναι σαν δεύτερη φύση μας, δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάρουμε ένα χαρτί ηλεκτρονικά από τον Δήμο μας. Αλλά ας μην παραπονιόμαστε. Μπορεί τίποτα να μην λειτουργεί σωστά σε αυτόν τον έρμο τον τόπο, αλλά για γιορτές και πανηγύρια είμαστε πάντα πρώτοι.

Έρχεται καρναβάλι στη Θεσσαλονίκη!

                   Έρχεται καρναβάλι στη Θεσσαλονίκη!