Εργαζόμενη μαμά!!!

Είναι απαραίτητο να βρίσκεσαι στην παραγωγική διαδικασία. Δεν σημαίνει ότι τρελαίνεσαι να εργάζεσαι. Μάλλον και εσύ, όπως και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον Πλανήτη, είσαι αναγκασμένη να το κάνεις, για καθαρά οικονομικούς λόγους. Όχι απαραίτητα για να αυξήσεις τα ήδη τεράστια κεφάλαια που διαθέτεις σε διάφορες Τράπεζες ανά τον κόσμο, αλλά κυρίως για θέμα επιβίωσης.

Δεν έχει σημασία ότι η δουλειά που έχεις δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που σπούδασες. Από τότε που ήρθε η κρίση στη ζωή μας, θεωρείται σχεδόν κανονικό, από άλλες σχολές να παίρνεις πτυχίο και σε τελείως άσχετη εργασία να βρίσκεσαι. Και βέβαια και ο μισθός που αμείβεσαι είναι απλά Απαράδεκτος. Με άλφα κεφαλαίο. Και αισθάνεσαι οργή και θυμό.

Ξυπνάς λοιπόν χαράματα από ένα ξυπνητήρι ή κινητό και αρχίζεις να τρέχεις. Προσπαθείς να τα προλάβεις όλα. Καφές για να ανοίξει το μάτι. Πλύσιμο κάτι πιάτα από χθες που αποκαμωμένη δεν είχες το κουράγιο.

Να σιδερώσεις ένα πουκάμισο για τον καλό σου.

Να ετοιμάσεις τσάντα και κολατσιό για το παιδί που θα πάει σχολείο και μια τσάντα με παιχνίδια για το άλλο που θα πάει στην γιαγιά του.

Να βάλεις λίγο ρουζ για να μην φαίνεσαι τόσο χλωμή όσο πράγματι είσαι. Και λίγο κραγιόν. Μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη. Φτου σου κοπελάρα μου! Είσαι κούκλα!

Δεν έχει σημασία που δεν είναι γύρω σου κανένας να σου το επιβεβαιώσει. Βλέπεις ο σύζυγος έφυγε πριν από σένα.

Εργάζεσαι στο κέντρο. Που σημαίνει σε απλά Ελληνικά, ότι δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτοκίνητο. Και πάλι θα πρέπει να στηθείς στην στάση, περιμένοντας το λεωφορείο. Που όταν με το καλό σου κάνει την χάρη και σταματήσει μπροστά σου, θα στοιβαχθείς με χίλιους μύριους ωραίους και μη, απολαμβάνοντας το σαγηνευτικό τους άρωμα.

Όταν καταφέρεις να φθάσεις στον προορισμό σου, αν δεν χαλάσει ή και στην χειρότερη των περιπτώσεων δεν πιάσει φωτιά το μεταφορικό μέσο που είναι και το μοναδικό στην πόλη σου, μάλλον αισθάνεσαι τυχερή που τα κατάφερες. Και ασυναίσθητα κάνεις το σταυρό σου.

Κάποια στιγμή θα φθάσεις και στο κατάστημα που εργάζεσαι. Θα μπεις μέσα. Θα φορέσεις την στολή εργασίας και είσαι έτοιμη.

Να πουλήσεις, να χτυπήσεις ταμείο, να μεταφέρεις, να καθαρίσεις, να ανεχθείς όλες τις παραξενιές των πελατών αλλά και των διευθυντών.

Όταν θα έρθει η πολυπόθητη ώρα που δικαιούσαι να σχολάσεις, όλο και κάποιο απρόοπτο θα σε κρατήσει αρκετή ώρα μακριά από την πόρτα εξόδου και θα σου κάνει τα νεύρα κρόσσια.

Και ναι, διαβαίνεις την θύρα και τρέχεις. Όχι από χαρά, όχι από ικανοποίηση ούτε για να αθληθείς. Αλλά για να προλάβεις το λεωφορείο, γιατί αν το χάσεις θα περιμένεις πολύ, πάρα πολύ…..

Εννοείται ότι δεν θα βρεις θέση να καθίσεις. Και αν κατά λάθος τα καταφέρεις, στην επόμενη στάση θα ανέβει κάποιος ηλικιωμένος, θα σε κοιτάξει τόσο έντονα που θα σηκωθείς ασυναίσθητα αμέσως, ασχέτως αν τα πόδια σου δεν σε κρατάνε.

Όταν όμως φθάσεις στο σπίτι θα αντικρύσεις ματάκια να σε κοιτάνε με λατρεία, και θα νιώσεις σφιχτές αγκαλιές να σου πνίγουν τον λαιμό. 

Είναι τα μωρά σου. Που περιμένουν υπομονετικά να σχολάσεις, για να τα αγκαλιάσεις, να τα παίξεις, να τα χαρείς.

Η κούραση νομίζεις ότι χάνεται ως δια μαγείας. Μπαίνεις στο παιχνίδι και αισθάνεσαι γεμάτη, χαρούμενη, ευτυχισμένη. Απλά είναι τόσο λίγες οι ώρες για να ευχαριστηθείς. 

Ευτυχώς ο σύντροφός σου πρόλαβε και έφτιαξε κάτι να φάτε. Μαζί παρέα. Ίσως να πιείς και ένα ποτήρι κρασί. 

Για να καταλάβεις ότι η ζωή σου δεν είναι μόνο δουλειά, αλλά και όμορφες στιγμές. Που περιμένουν να τις ανακαλύψεις και να τις ζήσεις.

Και να θυμάσαι: Δουλεύεις για να ζεις. Δεν ζεις για να δουλεύεις!