Ηλικιωμένοι γονείς και τεχνολογία!

Βραδάκι. Έχουμε τελειώσει με τις υποχρεώσεις της ημέρας και χαλαροί, καθισμένοι στην αγαπημένη μας πολυθρόνα απολαμβάνουμε ένα ποτήρι κρασί, κουβεντιάζοντας και ακούγοντας μουσική.

Ξαφνικά το κουδούνισμα του σταθερού τηλεφώνου μας ξαφνιάζει. Ποιος είναι τέτοια ώρα?

Στην άλλη άκρη της γραμμής μια φωνή, γνωστή και αγαπημένη, σε απόγνωση:

«Έλα γρήγορα, τα κανάλια δεν παίζουν και θα χάσω την σειρά»  ή «Έβγαλε κρύο και αυτό το κλιματιστικό δεν βγάζει ζέστη, θα παγώσω»

Προσπαθούμε να δώσουμε οδηγίες, συμβουλεύοντας να φορέσουν τα γυαλιά τους και να ανάψουν το μεγάλο φως για να βλέπουν καλύτερα, αλλά εις μάτην.

Βρίζοντας για την κακή μας τύχη, εγκαταλείπουμε την θαλπωρή του σπιτιού μας και τρέχουμε για να πατήσουμε ένα απλό κουμπί, που δυστυχώς οι γονείς μας αδυνατούν να κατανοήσουν.

Αν όμως αναλογιστούμε σε τι εποχή μεγάλωσαν αυτοί οι άνθρωποι, ίσως και να είμαστε πιο υπομονετικοί.

Στην εποχή τους, δεν υπήρχε έγχρωμη τηλεόραση, κινητό τηλέφωνο, υπολογιστής, βίντεο, ψηφιακή φωτογραφική, κλπ, κλπ, κλπ.

Για τους ηλικιωμένους αυτής της γενιάς όλα μοιάζουν με κινέζικα. Που να καταλάβει μια απλή γυναίκα πως αποθηκεύουμε τα σαράντα τόσα κανάλια της τηλεόρασης (στην εποχή της υπήρχαν μόνο δύο, ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ ) ή τι σημαίνει ο ήλιος στο τηλεχειριστήριο (tv control - ναι σε όλα βάζουν και τη λέξη tv μέσα, έτσι τα ονομάζουν) του κλιματιστικού.

Άνθρωποι που δεν έχουν και κάποια ιδιαίτερη μόρφωση, γιατί τα χρόνια της νιότης τους ήταν τόσο δύσκολα, και πάσχιζαν για την επιβίωση. Δεν είχαν την πολυτέλεια να σπουδάσουν και να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, κάτι που για εμάς θεωρείται αυτονόητο.

Έχουν δεχθεί έναν βομβαρδισμό νέων γνώσεων και τεχνολογιών, που είναι λογικό να μην μπορούν να αφομοιώσουν.

Και πανικοβάλλονται όταν κάτι χαλάσει και φοβούνται, ότι αν πειράξουν κάτι, όλα θα χαθούν.

Και φθάνουμε στο σπίτι τους για να αποφύγουμε την καταστροφή.

Περισσότερη ώρα κάνουμε για να φθάσουμε, παρά για να διευθετήσουμε την κατάσταση.

Η διαδικασία διόρθωσης των πραγμάτων μηδαμινή.

Και μας κοιτάνε. Και μας θαυμάζουν. Πως το φτιάξαμε τόσο γρήγορα.

Και το βλέμμα τους είναι απολογητικό και ναι, γνωρίζουν ότι μας έχουν ξεβολέψει, αλλά…  

   

  

Κοιτάμε γύρω μας.

Σεμέν παντού. Στο τραπέζι, στον καναπέ, στις πολυθρόνες. Ναι έχει και στην τηλεόραση και ας είναι led.(Χάλασε η παλιά και αναγκασθήκαμε να ακολουθήσουμε την εποχή.) Γυρισμένο προσεκτικά προς τα επάνω για να μην τσαλακωθεί. Όταν θα την κλείσουμε θα το κατεβάσουμε σιγά και απαλά για να είναι ωραίο.

Και θέλουν να μας κεράσουν κάτι. Έτσι έχουν μάθει στη ζωή τους. Σε όποιον έρχεται σπίτι τους πάντα προσφέρουν κάτι, πολύ περισσότερο σε μας που είμαστε παιδιά τους.  

Και φεύγοντας μας ετοιμάζουν τάπερ ( και αυτή η ονομασία μας συντροφεύει από τα παιδικά μας χρόνια-έτσι λέμε όλα τα πλαστικά είδη αποθήκευσης τροφίμων ) με πίτες και κουλουράκια για τα παιδιά, τα εγγόνια τους.

Στην επιστροφή δεν μπορούμε παρά να χαμογελάμε.

Ναι, μας χάλασαν το βράδυ. Αλλά είναι γονείς μας και τώρα που μεγάλωσαν, στηρίζονται σε μας.

Θυμόμαστε πόσο κοντά μας ήταν όταν είχαμε την ανάγκη τους. Κρατούσαμε το χέρι τους και δεν φοβόμασταν τίποτα.

Και τώρα νοιώθουμε την δική τους ανασφάλεια και είναι δική μας ευθύνη να τους δίνουμε σιγουριά και αγάπη.

Γιατί κάποια στιγμή, όταν δεν θα είναι πια κοντά μας, θα χαιρόμαστε που ήμασταν δίπλα τους και ομορφαίναμε τα γεράματά τους με την φροντίδα και την συμπαράστασή μας.