Η τυχερή γενιά που δεν έζησε ούτε πόλεμο, ούτε....

Ανήκουμε σε μία περίεργη γενιά. Πριν από εμάς οι γονείς μας συμμετείχαν στον πόλεμο του 40. Αγωνίστηκαν με τον Ιταλό και Γερμανό κατακτητή και βγήκαν ζωντανοί. Μετά άντεξαν στον εμφύλιο και επέζησαν. 

Ύστερα ήρθε η γενιά των μεγάλων μας αδελφών. Η γενιά του Πολυτεχνείου που πάλεψε με το θεριό και κατάφερε να τον νικήσει. Τα μαθαίναμε. Καμαρώναμε αλλά δεν συμμετείχαμε. Άλλωστε είμασταν μικροί και ανήμποροι.

Και ήρθε η σειρά μας. Αλλά τα μεγάλα προβλήματα είχαν σχεδόν λυθεί. Είχαμε επιτέλους δημοκρατία και ελευθερία. Μπορούσαμε πλέον να περπατάμε, να μιλάμε, να σχολιάζουμε και να μην νιώθουμε περίεργα βλέμματα πίσω μας και κάποιον να μας ακολουθεί. Μεγάλη υπόθεση! Αλλά για εμάς που δεν ζήσαμε ότι οι προηγούμενες γενιές δεν ήταν και κάτι το τόσο σπουδαίο. Και όσο και αν ακούγαμε, και αν διαβάζαμε ότι ήταν φανταστικό, εμείς το θεωρούσαμε δεδομένο.

Με αυτό πορευθήκαμε. Καλές δουλειές, ικανοποιητικοί μισθοί. Αποκτήσαμε σπίτι, αυτοκίνητο, εξοχικό, σκάφος. Αρχίσαμε τα υπερατλαντικά ταξίδια και περνούσαμε μέλι. 

Μέχρι το 2009. Όταν κάποιος με μωβ γραβάτα και φόντο την υπέροχη τοποθεσία του Καστελόριζου μας ανήγγειλε με βαρυσήμαντο ύφος ότι δυστυχώς «πτωχεύσαμε»

Δεν γνωρίζω αν ήταν το σοκ ότι η ζωή μας άλλαζε άρδην από την μία στιγμή στην άλλην ή ο φόβος μας μήπως αν εξεγερθούμε χάσουμε ότι μέχρι τώρα είχαμε αποκτήσει όχι χωρίς κόπο, όχι χωρίς να ξεράνουμε στην κυριολεξία το σκατό μας, αλλά….

Μας έπιασαν στον ύπνο? Μας φόβισαν? Μας επιβλήθηκαν? Δεν είναι εύκολο να το πούμε με σιγουριά. Το βέβαιο ήταν ότι λουφάξαμε.

Αρχίσαμε να χάνουμε τις σταθερές μας. Να βλέπουμε να μειώνονται τα εισοδήματά μας, να αυξάνονται οι φόροι, να διαλύεται η ζωή μας.

Και δεν κάναμε τίποτα. Οι προσπάθειες για αγώνες, για διεκδικήσεις χάθηκαν μία μέρα του Μαΐου, τότε που οι γνωστοί-άγνωστοι σε όλους μας έβαλαν φωτιά και χάσαμε ανθρώπους….

Και μείναμε τόσα χρόνια από τότε, κάθε μέρα να χάνουμε και κάτι περισσότερο. Από τα χρήματά μας, από τις παροχές μας, από τις διεκδικήσεις μας, από την ζωή μας.

Η εμφάνιση του ιού, απλά μας ισοπέδωσε. Μέσα σε όλα χάσαμε και το χαμόγελό μας, την διάθεσή μας για ζωή, για επανάσταση, για διεκδίκηση…

Και τώρα σχεδόν 11 με 12 χρόνια μετά ζητάμε συγνώμη από τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας που με την δική μας ανοχή καταστρέψαμε το όνειρο για μία καλύτερη ζωή τους.

Συγνώμη αν αυτό έχει κάποια σημασία πλέον και ναι τώρα είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε μαζί σας για ένα καλύτερο αύριο.