Η μετάλλαξη του sms!

Όταν πρωτοεμφανίσθηκε στην ζωή μας, στην κυριολεξία μας έλυσε τα χέρια. Άμεσο, γρήγορο, φιλικό στον χρήστη. Το μάθαμε σχεδόν όλοι. Συνηθίσαμε να μιλάμε, να εργαζόμαστε, να τρώμε, να κάνουμε χίλια δύο πράγματα και συγχρόνως να στέλνουμε μηνύματα, να απαντάμε. Με ταχύτητα που και μας μας εξέπληττε. Πάντως το αγαπήσαμε.

Και έπειτα ήρθε το lockdown. Κάποιοι μας επέβαλαν να στέλνουμε sms για να πάρουμε άδεια εξόδου, σαν να είμαστε φαντάροι, για να μπορέσουμε να κυκλοφορήσουμε. Με το ζόρι. Μας ανάγκασαν να στέλνουμε μήνυμα σε ένα πενταψήφιο νούμερο και να διαλέγουμε κάποιον κωδικό, από έξι στο σύνολο, με αιτιολογία που άλλοι αποφάσισαν, πριν από εμάς, για εμάς. Και μόνο όταν θα λαμβάναμε απάντηση, διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να ξεμυτίσουμε.

Εμείς θες από φόβο για την αρρώστια, θες από διάθεση να είμαστε πάντα νομοταγείς και υπάκουοι, θες για να μην φάμε βαρβάτα πρόστιμα με τα οποία μας απειλούσαν, θες καλή τη πίστει,  πέσαμε στην παγίδα.

Αρχίσαμε λοιπόν να στέλνουμε μήνυμα για να πάμε να αγοράσουμε ψωμί, για super market, για γιατρό, για φαρμακείο, για Τράπεζα. Ακόμα και για να παρέχουμε βοήθεια σε δικούς μας ανθρώπους μας, έπρεπε να πάρουμε έγκριση.

Και αν χρειαζόταν να χαιρετίσουμε κάποιον που έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, χωρίς επιβεβαίωση από το 13033, δεν υπήρχε περίπτωση να το καταφέρουμε. Ακόμα και όταν  απλά θέλαμε να περπατήσουμε στο τετράγωνο έξω από το σπίτι μας ή να πετάξουμε τα σκουπίδια, έπρεπε να στείλουμε μήνυμα.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα? Γιατί πρέπει να δίνουμε αναφορά για το που πάμε, πότε, με ποιον και για πόσην ώρα? Αφού σαν υπεύθυνοι πολίτες που είμαστε έχουμε ατομική ευθύνη. Και δεν είμαστε όλοι ανέμελοι!

Και πέρα από αυτούς τους λόγους άλλοι δεν υπάρχουν?

Αν πχ επιθυμούμε να πάρουμε το αυτοκίνητο, να βάλουμε μουσική και να κάνουμε μία βόλτα στην θάλασσα, στο βουνό, στην πόλη,  ανάλογα όπου επιθυμεί ο καθένας μας, χωρίς λόγο και αιτία,  δεν έχουμε το δικαίωμα?

Ή αν θέλουμε να πάμε στο εξοχικό μας να ελέγξουμε αν όλα είναι καλά (Δεν έχουμε όλοι την οικονομική δυνατότητα να διαθέτουμε μόνιμο προσωπικό που μένει εκεί και τα φροντίζει όλα)  ή και να μείνουμε εκεί κάποιες μέρες?

Ποιον θα κολλήσουμε? Και ποιος θα μας κολλήσει? Ο αέρας, η θάλασσα, ο ουρανός? Επειδή κοντεύουμε να το ξεχάσουμε και κανείς δεν μιλάει για το θέμα, τα sms, το απαράδεκτο και ελληνικής επινόησης μέτρο πότε θα τα καταργήσουμε?

Τι κατάντια είναι αυτή που ζούμε. Και αν αυτό δεν είναι στέρηση της προσωπικής μας ελευθερίας και καταπάτηση της δημοκρατίας, τότε τι είναι?