Ουφ τα είπα και ησύχασα!!!

Λένε ότι όσο μεγαλώνεις γίνεσαι και περισσότερο σοφός, Ότι μπορείς πλέον εύκολα να καταλάβεις τι είναι αυτό που σου λείπει και τι σε κάνει ευτυχισμένο. Και αποφασίζεις τι θέλεις να κρατήσεις κοντά σου και τι να αποβάλεις σαν τοξικό.

Τι γίνεται όμως όταν τα χρόνια περνούν, η ηλικία ανεβαίνει και εσύ αισθάνεσαι το ίδιο μπερδεμένος και δεν μπορείς εύκολα να κατατάξεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες και να πορευθείς με όσους ταιριάζεις περισσότερο?

Καλώς ήρθες στο club των αιωνίως αναποφάσιστων. Αυτών που η ζωή περνά δίπλα τους, τρέχει, τους προσπερνάει, και δεν κάνουν καν τον κόπο να την σταματήσουν. Να την ακολουθήσουν, Να μπουν στην τροχιά της. Κοιτούν αφηρημένα, χαμογελούν χωρίς να απευθύνονται πουθενά και παρόλα αυτά αισθάνονται πλήρεις, γεμάτοι, χορτασμένοι, ευτυχισμένοι.

Δεν χρειάζονται κάποιο χέρι να τους ταρακουνήσει, να τους παρακινήσει, να τους κάνει να δουν τον κόσμο διαφορετικά.

Πορεύονται με γνώμονα τα συναισθήματά τους και σε τελική ανάλυση, αν περνούν καλά ποιον ενοχλούν και ποιον ενδιαφέρει η συμπεριφορά τους?

Μας έμαθαν από μικρούς να μπαίνουμε σε καλούπια και να ακολουθούμε τα πρότυπα, αλλά ειλικρινά τι πειράζει αν παρεκκλίνουμε? Αν δεν είμαστε όπως οι άλλοι θέλουν αλλά όπως εμείς αισθανόμαστε καλά?

Στα τσακίδια όσοι έχουν διαφορετική άποψη, Η ζωή είναι δική μας και θα την ζήσουμε όπως εμείς επιθυμούμε.

Όσοι δεν συμφωνούν, ας πάνε να πνιγούν

Ουφ τα είπα και ησύχασα!!!