23 Απριλίου!!! Μέρα γιορτής!!!
Η δική μου γιορτή. Και μία από τις ομορφότερες μέρες της άνοιξης. Γεμάτη λουλούδια. Χρώματα. Αρώματα.
Άλλοτε. Όχι τώρα. Όχι σήμερα, Όχι με αυτές τις συνθήκες. Τότε. Που είμασταν ελεύθεροι. Να κυκλοφορήσουμε. Να αγκαλιαστούμε. Να φιληθούμε. Τότε που η αγάπη μας εκδηλωνόταν με συγκεντρώσεις, με τραπεζώματα, με κρασί και με μουσική που γρήγορα κατέληγε σε χορούς και πανηγύρια.
Φέτος μόνο με τηλέφωνα, με βιντεοκλήσεις και με μηνύματα στο messenger και στο Facebook.
Χωρίς προσωπική επαφή. Χωρίς το κουδούνι να χτυπά και να βιάζεσαι να ανοίξεις, να χαρείς και να παραλάβεις τα δώρα σου ανάμεσα σε αγκαλιές και φιλιά.
Αποξενωμένοι. Μόνοι. Με μία μελαγχολία στα μάτια. Με ένα βάρος στο στήθος. Με ένα πόνο στην καρδιά. Και μία αγωνία, έναν προβληματισμό, μία απορία. Πότε θα τελειώσει όλο αυτό το μαρτύριο της σταγόνας?
Πότε θα ξυπνάς και θα έχεις πράγματα να κάνεις, στιγμές να ζήσεις, ομορφιές να χαρείς? Στις 4 Μαΐου άκουσες ότι θα αρχίσουν σιγά σιγά να αίρονται τα μέτρα. Αλλά με ρυθμό χελώνας.
Και μέχρι τότε στο μπαλκόνι. Να παρατηρείς τα σκυλιά να σέρνουν ανθρώπους σκυθρωπούς και μαγκωμένους.
Ανάμεσά τους κάποιοι μισοκακόμοιροι με φόρμες και αθλητικά παπούτσια να προσπαθούν να πείσουν και τον εαυτό τους ακόμα ότι γυμνάζονται.
Σε απόσταση αναπνοής όργανα της τάξης να ελέγχουν αν έστειλες σωστά το sms γιατί διαφορετικά τρως πρόστιμο. Βαρβάτο. Ένα μεγάλο μέρος από τα χρήματα που ελπίζεις να πάρεις από το κράτος όταν και αν….
Και ο καιρός. Εκεί που βλέπεις τον ήλιο να ξεπροβάλει δειλά δειλά,
το μεγάλο σύννεφο να τα σκεπάζει όλα και να ετοιμάζεται να ρίξει βροχή. Όχι σαν μια καλοκαιρινή μπόρα αλλά εκείνη που βρέχει τα πάντα με ένα χειμωνιάτικο σκηνικό, υγρό και θλιβερό.
Και όμως ακόμα και μέσα σε αυτήν την μαυρίλα, η ψυχή μας πετάει, ονειρεύεται, ελπίζει. Πως σε λίγο καιρό όλα αυτά θα αποτελούν μία δυσάρεστη παρένθεση και ένα κακό όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια: