Όταν οι άλλοι κοιμούνται...

Είναι ώρα κοινής ησυχίας. Ο μικρός επιτέλους κοιμήθηκε. Η βροχή αν και Ιούνιος μήνας πέφτει ασταμάτητα. Την βλέπεις, την ακούς, την οσφραίνεσαι. Επιτέλους μόνη.

Αισθάνεσαι ότι θα  μπορέσεις να καθίσεις αναπαυτικά στην πολυθρόνα, να απλώσεις τα πόδια σου στο ταμπουρέ και να ανοίξεις εκείνο το ξεχασμένο βιβλίο.

«Φόνος με ενδεχόμενο βλακείας»  είναι ο τίτλος. Της Μάρας Χωματίδη. Προσπαθείς εδώ και μέρες να το τελειώσεις. Όχι γιατί δεν είναι αρκετά ενδιαφέρον, αλλά όλο και κάτι έκτακτο συμβαίνει και σε κάνει να το παρατάς.

Αλλά και πάλι το μυαλό σου δεν ησυχάζει, δεν ηρεμεί. Σκέψεις έρχονται από παντού, θαρρείς και ήταν εκεί γύρω και περίμεναν την κατάλληλη στιγμή να παρουσιαστούν μπροστά σου και να σε κυριέψουν. Να καταλάβουν το είναι σου και να προσπαθήσουν να αλλάξουν τα δεδομένα σου.

Και ξαφνικά αισθάνεσαι μετέωρη ανάμεσα στο πρέπει, στο θέλω, στο είναι δυνατόν. Και δεν γνωρίζεις τι πρέπει να διαλέξεις για να επέλθει ισορροπία. Ταλαντεύεσαι και αντί να απολαύσεις αυτή την μαγική στιγμή, σκέφτεσαι….

Αλλά εκεί στο βάθος των σκέψεών σου προβάλει η μαγική λέξη: “Διακοπές”.

Και μάλλον όλα ξεκαθαρίζουν και η ομίχλη αρχίζει και διαλύεται. Ναι!!! Αυτό χρειάζεσαι. Και πρέπει να το οργανώσεις, να το σχεδιάσεις για να καταφέρεις να το πετύχεις.

Και να περάσεις όμορφα, μαγικά. Δεν έχεις αποφασίσει ακόμα προς τα πού θα διαβείς. Ηπειρωτική Ελλάδα, νησιωτική Ελλάδα? Εξωτερικό το αποκλείεις για καλοκαίρι. Ίσως από φθινόπωρο και μετά.

Αλλά δεν πτοείσαι. Όταν έχεις καλή παρέα όλα μοιάζουν πιο υπέροχα, πιο ιδανικά! Και εσύ σίγουρα έχεις την καλύτερη!