Μία ιδιαίτερη ημέρα!!!

Σήμερα ήταν μια ιδιόμορφη μέρα. Από αυτές που δεν τις λες και τέλειες. Ούτε καν όμορφες. Ήταν η μέρα της γυναικολόγου.

Για εκείνες τις εξετάσεις τις τόσο απαραίτητες και ουσιώδεις για την υγεία μας. Τεστ pap, ψηλάφηση μαστών και όλα εκείνα που ναι μεν είναι καλά για πρόληψη και υγεία, αλλά δεν παύουν να είναι και λίγο βαριές ψυχολογικά για  την διάθεσή μας. Η μαμά με τις δύο ενήλικες πλέον θυγατέρες στη γιατρό.

«Τέλος πάντων». Καταπληκτική είναι αυτή η φράση. Βάζει στην άκρη συναισθήματα, ενδοιασμούς, διαθέσεις τα πάντα. Όπως διατυμπανίζει και η ίδια η λέξη.

Τετάρτη λοιπόν στις 11.00 το πρωί είχε κλειστεί το ραντεβού με την γυναικολόγο. Ραντεβού στις 10.50 άφιξη στο ιατρείο, διεκπεραίωση όλων των εξετάσεων. Ευτυχώς τα πρώτα αποτελέσματα καλά.

Οπότε? Πως θα περάσουμε το υπόλοιπο της ημέρας. Όλα γέρνουν προς καφέ και όχι άμεση επιστροφή στο σπίτι. Να το ρίξουμε και λίγο έξω.

Ok. Οπλιζόμαστε με καλή διάθεση και οδεύουμε πεζοί προς το κέντρο. Δεν είναι δα και μεγάλη η απόσταση. 

Περπατάμε μιλώντας για τα πάντα, γελώντας και κοιτώντας τις βιτρίνες που ξεπροβάλλουν κάθε τρεις και λίγο μπροστά μας. 

Φθάνουμε στα παιδικά. Εννοείται ότι θα μπούμε στο κατάστημα, να χαζέψουμε, να δούμε, να ψωνίσουμε.

Όλα μας φαίνονται τέλεια. Τι όμορφα σχέδια, τι καταπληκτικά χρώματα. Νομίζω ότι μείναμε στο κατάστημα περισσότερο από μία ώρα. Και βγαίνουμε φορτωμένες τσάντες και τσάντες. 

Η επόμενη στάση θα είναι για καφέ. Το λέμε και μάλλον το πιστεύουμε. Αλλά πριν τον καφέ ας δούμε τα βιβλία που βρίσκονται τόσο δίπλα μας, στον δρόμο μας.

Εκεί είναι που ο χρόνος σταματά. Χιλιάδες βιβλία, μπροστά μας. Και εμείς ανήμποροι να διαλέξουμε. Είναι τόσοι οι πειρασμοί. Χανόμαστε στην απεραντοσύνη της μάθησης. Όταν βρισκόμαστε μπροστά στο ταμείο, έχουμε μια πληθώρα βιβλίων για εμάς και ιδίως για τα μικρά.

Κάναμε πολλές ώρες να διαλέξουμε. Βασικά νομίζω ότι τα θέλαμε όλα. Αλλά δεν είχαμε και τόση μεγάλη οικονομική δυνατότητα. Για μένα διάλεξα το βιβλίο της  Camila Grebe, «Κενό μνήμης». Για τα μωρά πολλά….. άλλα. 

Κοιτάμε το ρολόι. 13.45. Αναρωτιόμαστε. Είναι ώρα για καφέ? Καμμιά μας δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Αλλά στην προοπτική μιας ταβέρνας το μάτι γυαλίζει. 

Δεν χωράει αμφιβολία. Είναι ώρα φαγητού. Ειδοποιούμε τον μόνο άντρα της οικογένειας που εκείνη την ώρα σχολάει και είναι ο δικός μου σύντροφος και πατέρας των κοριτσιών, και όλοι μαζί οδεύουμε προς το καλύτερο μαγαζί της περιοχής. 

Θαλασσινά! Αυτά αποφασίζει όλη η οικογένεια σύσσωμη. Και εννοείται λευκό κρασί. Και είναι όλα τόσο νόστιμα. Και έχουμε τόσο καλή διάθεση. Και γελάμε. Και περνάμε τέλεια. Όπως παλιά. Όταν είμασταν οικογένεια. Οι τέσσερις μας. Μπαμπάς, μαμά και δυο κόρες. Και τελικά είμαστε πολλοί δεμένοι και πολλοί αγαπημένοι. Σαν όλες τις ελληνικές οικογένειες νομίζω.

Και ναι. Το γνωρίζω. Τώρα τα κορίτσια μου έχουν τη δική τους οικογένεια, Τα δικά τους παιδιά. Και τα λατρεύω. Και είναι δύο φορές παιδιά μου. Και αγαπώ και τους άντρες τους. Αλλά δεν παύω να χαίρομαι όταν περνάμε και κάποιες στιγμές μόνοι μας. Όπως παλιά.