Συμβουλές από τα παλιά

Το μωρό σου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Είναι σχεδόν έτοιμο να περπατήσει. Στηρίζεται σε όλα τα έπιπλα του σπιτιού και τρέχει συνέχεια πίσω σου. Δεν σε αφήνει να κάνεις βήμα.

Το αγαπάς, το λατρεύεις, θα έδινες και τη ζωή σου για να είναι καλά, αλλά….

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που απλά δεν το αντέχεις. Και δεν μπορείς να καταλάβεις τι έχει.

Είναι χορτάτο, αλλαγμένο, δεν ζεσταίνεται, δεν κρυώνει,  φοράει άνετα ρούχα, δεν είναι άρρωστο.

Και όμως κάνει σαν αλαφιασμένο. Δεν στέκεται πουθενά, δεν παίζει με τα παιχνίδια του, δεν απορροφάται με τα παιδικά τραγουδάκια, δεν ασχολείται με τίποτα και κοινώς δεν έχει ησυχία. Και εσύ έχεις τόσα να ετοιμάσεις, να φροντίσεις, να φτιάξεις.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε να μαγειρέψεις μπορείς,

ούτε ένα ξεσκόνισμα βρε αδελφέ, πάνω πάνω, όσα βλέπει η πεθερά, δεν καταφέρνεις να τελειώσεις.

Εννοείται ότι ούτε να το σκεφτείς να κάνεις ένα μπάνιο ή να ασχοληθείς με την περιποίησή σου. Αυτό δεν υπάρχει ούτε σαν υποψία στο μυαλό σου.

Και αισθάνεσαι και με το απόλυτο δίκιο σου εγκλωβισμένη, σχεδόν αιχμάλωτη. Και τότε αρχίζει το πρόβλημα.

Πως μπορούμε λοιπόν να το αντιμετωπίσουμε? Τι πρέπει να κάνουμε ώστε και το παιδί μας να μπορούμε να χαρούμε, αλλά και να μην εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας, τις υποχρεώσεις μας, τη ζωή μας?

Το κυριότερο είναι να είμαστε δίπλα στο παιδί. Ακόμα και όταν θέλουμε να μαγειρέψουμε μπορούμε να το έχουμε κοντά μας και συνέχεια να του μιλάμε.

π.χ. «Τώρα θα πάρω το κρεμμύδι. Το βλέπεις? Θα το κόψω με το μαχαίρι, που δεν παίρνουν τα παιδιά ποτέ, ποτέ, ποτέ, γιατί το μαχαίρι κόβει χέρι. Θα το βάλω στο λάδι να το τσιγαρίσω, θα το ανακατέψω καλά καλά και μετά…κλπ. κλπ.…»

Έτσι το παιδί συμμετέχει στην προετοιμασία του φαγητού νομίζοντας ότι είναι παιχνίδι που παίζεις μαζί του.

Ένας επίσης απλός τρόπος είναι όταν πχ θέλεις να ξεσκονίσεις ή να σκουπίσεις, να το παρακινείς να έρχεται μαζί σου και να του τραγουδάς. Ενδιάμεσα, το χαϊδεύεις, το φιλάς και χτυπάς παλαμάκια. Θα του αρέσει. Είναι σχεδόν σίγουρο.

Βέβαια για πιο επικίνδυνα σπορ που ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη, όπως λόγου χάριν σιδέρωμα!!!, ούτε να σκέφτεσαι να το επιχειρήσεις, όταν θα είσαι μόνη μαζί του. Άφησέ το για όταν θα έχεις κάποιον παρέα στο σπίτι (σύντροφος, μαμά, πεθερά, αδελφή, κουνιάδα, γιαγιά, φίλη….ότι και να είναι, δεν νοιάζεσαι ιδιαίτερα) να ασχολείται μαζί του.

Γενικά το παιδί σε αυτή την όμορφη ηλικία δεν θέλει καθόλου να είναι μόνο του. Αναζητά τη συντροφιά σου και χαίρεται να την απολαμβάνει.

Θα έρθει η στιγμή που θα φύγει από κοντά σου. Περνάει πολύ γρήγορα ο καιρός. Αλλά μέχρι τότε φρόντισε να το χαρείς όσο περισσότερο μπορείς.

Γιατί το παιδί σου είναι πάνω από όλα και από όλους.

************

Αυτές τις συμβουλές μου τις έδωσε η δική μου μητέρα και νομίζω ότι βοήθησαν αρκετά.