Reunion - Η συνάντηση!

Και μετά από πολλές προσπάθειες αφού μπήκαμε και βγήκαμε στο facebook άπειρες φορές, αφού ανταλλάξαμε μηνύματα και φωτογραφίες, το σημείο της συνάντησης βρέθηκε, η διάθεση είναι εδώ, και μένει να συντονιστούμε για να βρεθούμε.

Σήμερα, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κινητά τηλέφωνα, αυτό φαντάζει το πιο απλό και εύκολο πράγμα στον κόσμο.

Και έφθασε η μέρα, και πλησιάζει η ώρα, και βρίσκεσαι μπροστά στην πόρτα. Την ανοίγεις και κοιτάς παραξενευμένη. Στο τραπέζι μπροστά σου κάθεται μια μεγάλη παρέα με γυναίκες μόνες. Τρομάζεις γιατί αισθάνεσαι ότι μάλλον έκανες λάθος. Από πρώτης απόψεως δεν γνωρίζεις καμία. Νιώθεις τα γόνατά σου να τρέμουν και να μην σε κρατάνε. Αρνούνται να πλησιάσουν. Ο φόβος σε παραλύει. Και αν δεν είναι όπως τα περίμενες? Και αν όλα έχουν αλλάξει?

Οπλίζεσαι με θάρρος και με το πιο γοητευτικό σου χαμόγελο και βαδίζεις σταθερά προς την παρέα που σε κοιτά αινιγματικά. Μάλλον και αυτές δεν σε γνώρισαν. Προχωράς, στέκεσαι μπροστά τους και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Τα ονόματα δεν σου λένε απολύτως τίποτα αλλά οι φατσούλες, τα γελάκια, τα επιφωνήματα σε επαναφέρουν στο τότε. Εικόνες από το παρελθόν, από εκείνα τα υπέροχα μαθητικά χρόνια κατακλύζουν το μυαλό σου. Και το θαύμα πραγματοποιείται μπροστά στα  μάτια σου. Ναι τώρα κοιτάς και αναγνωρίζεις. Η Σοφία, η Δέσποινα,  η Άννα, η, η, η …. Το επόμενο βήμα είναι σχεδόν αναμενόμενο. Αγκαλιές, φιλιά και ναι ξανασυστηνώμαστε. Εγώ είμαι η….., εσύ η…, εσύ η…. και πάμε λέγοντας.

Σε λίγο ο πάγος έχει λιώσει. Οι αναμνήσεις πολλές, τρέχουν την συζήτηση και επαναφέρουν το κλίμα του τότε. Τότε που είμασταν όλες 18 χρονών και είχαμε όλη τη ζωή μπροστά μας. Να την ζήσουμε στο έπακρο, να την χαρούμε, να την γευθούμε.

Αναμνήσεις από μαθήματα, διαλείμματα, εκδρομές, εξετάσεις. Στιγμές που έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη από καθηγητές, συζητήσεις, ενδιαφέροντα του τότε.

Και αισθάνεσαι ότι πράγματι μέσα σε αυτά τα υπέροχα χρόνια έχεις ζήσει τα πάντα αλλά δεν έχεις ξεχάσει τίποτα. Όλα βρίσκονται στην άκρη του μυαλού σου και με το σημερινό ερέθισμα ξαναβγήκαν στην επιφάνεια.

Και όλες πλέον συζητάμε για το τότε αλλά και για το τώρα. Για τα όνειρα που κάναμε τότε και πόσα από αυτά πραγματοποιήθηκαν, για την οικογένειά μας, για την δουλειά μας.

Και οι εκπλήξεις δεν έχουν τελειωμό. Πάνω που νομίζουμε πως τα έχουμε δει και τα έχουμε γνωρίσει όλα, η πόρτα ξανανοίγει και μπροστά μας στέκεται ο αγαπημένος μας καθηγητής, αυτός που ήταν τόσο κοντά μας, μας συμβούλευε, μας παρότρυνε, μας δίδασκε.

Είναι σίγουρο ότι δεν μας θυμάται όλες, άλλωστε πέρασαν τόσες.... μαθήτριες από τις τάξεις του σε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά μάλλον δεν πτοούμαστε, δεν μας αγγίζουν τέτοιες λεπτομέρειες. Ένα έχει σημασία. Τώρα είμαστε όλοι μαζί και ξαναζούμε το τότε.

Και νιώθουμε καλά. Σαν τίποτε να μην έχει αλλάξει, αν και έχουν μεταβληθεί τα πάντα. Αλλά στο μυαλό μας, στην ψυχή μας όλα είναι στη θέση τους. Στην ηλικία των 18. Και φεύγοντας χαιρετιόμαστε, υποσχόμενοι να μην χαθούμε, να τα ξαναπούμε σύντομα, να οργανώσουμε και άλλη συνάντηση, ίσως με περισσότερα άτομα.

Και αποχωριζόμαστε χαρούμενοι, ελπίζοντας για τα καλύτερα.