Λέτε να μας ξεχάσουν.... μαντρωμένους?

Στην ελληνική ταινία: “Τζένη, Τζένη”, παρακολουθούμε την οικογένεια του εφοπλιστή  Κασανδρή να προσπαθεί να παντρέψει τον ανεψιό και κληρονόμο Νίκο Μαντά με την κόρη του Σκούταρη, (άνθρωπο που στην ουσία επηρεάζει όλους στην περιοχή),  για καθαρά πολιτικούς λόγους. Και ακόμα θυμάμαι την ατάκα του γαμπρού που πανικόβλητος ρωτάει: “Λέτε να μας ξεχάσουν παντρεμένους? Καήκαμε!!!”

Κάπως έτσι αισθανόμαστε και εμείς με την κατάσταση που όλοι μας βιώνουμε. 

Βρε λέτε να μας ξεχάσουν μαντρωμένους? Καήκαμε!

Περιοριστικά μέτρα. Άδεια για να κυκλοφορήσουμε για συγκεκριμένους μόνο λόγους, χρονομέτρηση μήπως και ξεπεράσουμε τα χρονικά όρια που μας έχουν θέσει οι ειδήμονες, πρόστιμα για μη συμμόρφωση, παράταση καραντίνας και πιθανότατα τριπλασιασμός των προστίμων. Πότε ήταν 150 ευρώ,  πότε πήγε 300, πότε θα πάει 500 χαμπάρι δεν θα πάρουμε.

Μένουμε σπίτι, ήταν στην αρχή, Μένουμε σπίτι και δεν κυκλοφορούμε, έγινε έπειτα. Κυκλοφορούμε για ειδικούς λόγους αλλά με μάσκα και πάντα μέχρι τις 9 το βράδυ έγινε τώρα.  Γιατί ο ιός είναι και ξενύχτης και θα μας την κάνει την ζημιά.

Και αφού πρέπει να φοράμε μάσκα για να προστατευθούμε, τι φοβόμαστε?

Και το εμβόλιο τελικά πότε θα το κάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί που δεν είμαστε ούτε γιατροί, ούτε πολιτικοί, ούτε είμαστε γραμμένοι σε κάποιο πολιτικό κόμμα?

Μας προτρέπουν να ακούμε τους ειδικούς. Και ποιοι είναι οι ειδικοί? Εδώ και 11 μήνες (πολύς…. χρόνος) που παρακολουθούμε ενημερωτικές εκπομπές, εμφανίζονται από παντού ειδικοί και λέει ο καθένας τα δικά του. Και δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη. Αλλά όλοι συμφωνούν στο να μείνουμε σπίτι. Εμείς. Αυτοί όχι απαραίτητα. Μόνο εμείς.

Και μια και καθόμαστε αναγκαστικά μετά τις 9 το βράδυ σπίτι, βλέπουμε στις εκπομπές που έχει ετοιμάσει ειδικά για εμάς η αγαπημένη μας τηλεόραση όλους να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να πιάνονται, να χορεύουν, να διασκεδάζουν, να περνάνε καλά. Η δικαιολογία τους (ανάμεσα στο τσιφτετέλι και το ζεμπέκικο) είναι ότι αυτοί έχουν κάνει rapid test στη είσοδο του σταθμού.

Και σαν κάτι να μας πιάνει. Σαν κάποιος να μας κοροϊδεύει, να παίζει με τα νεύρα μας. Και εκ των πραγμάτων οι σκέψεις τρέχουν. 

Αν, λέω πάντα αν…. στην παρέα μου,  κάνουμε όλοι τεστ και βγει αρνητικό, μπορούμε να κάνουμε πάρτι, να διασκεδάσουμε, να τραγουδήσουμε, να αγκαλιαστούμε ή ο ρουφιανογείτονας (όλοι δυστυχώς έχουμε κάποιον… Άρτεμη Μάτσα στην περιοχή μας) θα μας καρφώσει και θα πληρώσουμε τα… πρόστιμα.

Γιατί μάλλον δεν ζούμε σε ευνομούμενη πολιτεία με ίδια μέτρα και σταθμά για όλους τους πολίτες της.

Ανάμεσα σε αυτά και τα άλλα εμείς πελαγωμένοι ακούμε, βλέπουμε, παρατηρούμε αλλά δεν μιλάμε. Διαβάζουμε και για κονδύλια που σκάνε από εδώ και από εκεί. Και για χρήμα που κυκλοφορεί άφθονο και καταλήγει σε τσέπες ορισμένων, συνήθως πάντα των ίδιων και όχι των πολλών. Νομοσχέδια πάνε και έρχονται, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου παρελαύνουν μπροστά μας.

Άνθρωποι έχουν χάσει τις δουλειές τους, και όσοι τις έχουν δεν πληρώνονται, νοσοκομειακοί γιατροί και νοσηλευτές διαμαρτύρονται για τον α ή τον β λόγο, τα παιδιά μας στα σχολεία ανοιγοκλείνουν τα παράθυρα για να περάσει έξω ο ιός, τα πανεπιστήμια βρίσκονται στα όριά τους, οι συνταξιούχοι απειλούνται ότι αν ζητήσουν πίσω τα αναδρομικά που δικαιούνται θα τους μειώσουν την σύνταξη. Γενικά όλοι είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα.

Και εμείς? Τι ακριβώς κάνουμε εμείς? Α ξέχασα! Ναι, εμείς απλά παρακολουθούμε με αγωνία το survivor αν η Κάτια ή ο Περικλής θα επικρατήσει…

Και αναρωτιόμαστε! Τελικά κοιμόμαστε όρθιοι? Μήπως τελικά αυτό είναι που μας αξίζει?