Θέλω να γυρίσω στα παλιά!

Ήρθε μία όμορφη χειμωνιάτικη μέρα και έκτοτε βρίσκεται παντού και αλωνίζει. Έχει αλλάξει τις συνήθειες, τις βολές μας, την ζωή μας ολάκερη. Μας δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια που εισέβαλε έτσι απρόσκλητα στον προσωπικό μας χώρο. Και συνεχίζει και μας επηρεάζει με τις εκάστοτε διακυμάνσεις του. 

Και παρατηρούμε με το στόμα ανοιχτό τις αλλαγές και απλά προβληματιζόμαστε. Και ζητάμε πίσω την ζωή μας. Με τα μικρά και μεγάλα προβλήματα, δεν έχει σημασία. Ήταν δική μας η επιλογή να ζούμε με τον τρόπο που εμείς επιλέγαμε.

Αν θέλαμε να αγκαλιάσουμε τους δικούς μας ανθρώπους μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς δεύτερες σκέψεις και στενοχώρια.

Όταν αντικρύζαμε τα ματάκια των μικρών μας, απλά τρέχαμε να τα σφίξουμε στην αγκαλιά μας και να τα αγκαλιάσουμε και να τα χαϊδέψουμε. Και να παίξουμε χαρούμενα μαζί τους. Και να κυλιστούμε στο χαλί και να ζωγραφίσουμε και να χαρούμε.

Τώρα? Τι πρέπει να κάνουμε? Να μην τους συναντάμε? Να κάνουμε σαν να μην τους γνωρίζουμε?  Γιατί απλά δεν αντέχουμε άλλο!!!

Και ως πότε. Τέλειωσε και σιχαμερό 2020 και ήδη μπήκαμε στον νέο χρόνο. Ακόμα περισσότερο? Και όλοι μαζί ευχόμαστε να τελειώσει αυτή η δοκιμασία, αυτό το μαρτύριο, αυτή η πανδημία.  Θέλουμε την ζωή μας πίσω. Θα το λέμε μέχρι απλά να συμβεί. Για να γυρίσουμε όλοι μας, χωρίς εξαιρέσεις και απώλειες, στην πρότερη ζωή μας.

Που ίσως να μην ήταν ιδανική και τέλεια αλλά ήταν η δική μας αληθινή ζωή που την θέλουμε πίσω. Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς χασούρα. Χωρίς άλλον πόνο.