Στο super market την εποχή του sms!

SMS 13033 -  Λόγος εξόδου - Αριθμός 2.  Μία τελείως διαφορετική προσέγγιση και ανάγνωση των γεγονότων.

Ξεκινάς πολύ πρωί. Για να μην έχει κόσμο. Για να μην χρειασθεί να περιμένεις ώρες στην σειρά.

Ετοιμάζεσαι από το σπίτι. Μάσκα, γάντια, αντισηπτικό, κάρτα Τραπέζης, κινητό, ταυτότητα. Έτοιμος. Φοράς το μπουφάν, τα παπούτσια, τα γάντια  και στέκεσαι μπροστά στην είσοδο του ασανσέρ. Μπαίνεις μέσα με προσοχή προσπαθώντας να μην ακουμπήσεις κάπου που δεν πρέπει. Πατάς το κουμπί για το ισόγειο και φθάνεις στην είσοδο της οικοδομής.

Ευτυχώς κατέβασες την εφαρμογή στο κινητό σου και δεν χρειάζεται να γράφεις συνέχεια τα στοιχεία σου. Τσεκάρεις το 2 για αγορά και περιμένεις την επιβεβαίωση.

Σίγουρος και με το κεφάλι ψηλά εξέρχεσαι και είσαι έτοιμος να απαντήσεις σε κάθε ερώτηση και έλεγχο που θα σου κάνουν τα όργανα της τάξης.

Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, βάζεις μπρος στη μηχανή και σχετικά γρήγορα (δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση) φθάνεις στο πάρκινγκ του καταστήματος. Φυσικά και έχει πολλές κενές θέσεις και δεν προβληματίζεσαι για το που θα παρκάρεις.

Φοράς την μάσκα και βγαίνεις από το αυτοκίνητο. Δεν υπάρχει πολύς κόσμος, οπότε τουλάχιστον παίρνεις το καρότσι και μπαίνεις γρήγορα μέσα.

Δεν αισθάνεσαι άνετα. Σε ενοχλεί η μάσκα που φοράς στο πρόσωπό σου αλλά κάνεις πέτρα την καρδιά και συνεχίζεις.

Ευτυχώς που δεν έχουμε έλλειψη τροφίμων. Τουλάχιστον ως προς αυτό νιώθεις σίγουρος.

Κρατώντας την λίστα με τα ψώνια φροντίζεις να μην χάνεις χρόνο και να πάρεις όλα αυτά που σου χρειάζονται.

Προσπαθείς να κρατάς τις αποστάσεις αλλά ορισμένοι αφηρημένοι ή αναίσθητοι, δεν είσαι σίγουρος, σχεδόν προσπαθούν να πέσουν επάνω σου. Με κινήσεις αιλουροειδούς ελίσσεσαι και πετυχαίνεις να απομακρυνθείς επιτυχώς.

Κάποια στιγμή ελέγχεις την λίστα σου, σιγουρεύεσαι ότι έχεις πάρει όλα όσα έχεις γράψει και παίρνεις τον δρόμο για την έξοδο.

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι εδώ και πάρα πολύ καιρό (αρνείσαι να υπολογίσεις πόσο, για να μην πέσεις να πεθάνεις από την απογοήτευση), αυτή είναι η έξοδός σου, η βόλτα σου, η εκδρομή σου, το ταξίδι σου.

Εννοείται ότι σε πιάνει κατάθλιψη. Αισθάνεσαι ότι δεν έχεις άλλες αντοχές. Ότι κάποιος σου κάνει πλάκα. Ότι τίποτα πλέον δεν πάει καλά. 

Σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα εκεί ανάμεσα στα ζαρζαβατικά και τα φρούτα.

Για την ζωή σου που χάνεται χωρίς να μπορείς ούτε να την ελέγξεις, ούτε να την χαρείς. Για τα αγαπημένα άτομα που ζουν μακριά σου και δεν μπορείς να συναντήσεις. Για την πίεση που νιώθεις σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου κίνηση.

Τρέχεις στον διάδρομο με τα γλυκά και διαλέγεις ότι πιστεύεις ότι θα σου διώξει την πίκρα.

Φθάνεις στο ταμείο. Περιμένεις υπομονετικά να έρθει η σειρά σου. Πληρώνεις και η ταμίας σου εύχεται καλό μεσημέρι.

Βγαίνεις έξω. Αισθάνεσαι τον κρύο αέρα να σου χτυπά το πρόσωπο. Φορτώνεις τις τσάντες στο αυτοκίνητο και τρέχεις να γυρίσεις σπίτι.

Home sweet home!!! Δεν αντιλέγεις αλλά σίγουρα το έχεις βαρεθεί...

Και σκέφτεσαι: "Πότε θα κάμει ξαστεριά?"