Κυριακάτικη βόλτα!

Κυριακή 24 Ιανουαρίου του 2021. Ημέρα καραντίνας?: Άσε χάσαμε τον λογαριασμό. Τέλος πάντων.

Να τοποθετηθώ εκ των προτέρων ότι είμαι κατά του Κυριακάτικου ανοίγματος της αγοράς. Θεωρώ ότι όλη η εβδομάδα φθάνει και περισσεύει. Δεν χρειαζόμαστε επιπλέον χρόνο. Περισσότερο χρήμα έχουμε ανάγκη αλλά ποιος από την κυβέρνηση να το καταλάβει και να το αφουγκρασθεί. Αυτοί ούτε καν διανοούνται ότι υπάρχει κόσμος εξαρτώμενος από τον μισθό του ή την σύνταξη του.

Βγήκα λοιπόν γύρω στις 11 το πρωί από το σπίτι εφοδιασμένη με μάσκα, αντισηπτικό, ταυτότητα, κινητό. Στην είσοδο της πολυκατοικίας έστειλα μήνυμα στο 13033 με κωδικό 6: Άσκηση σε εξωτερικό χώρο.

Εντάξει δεν είμαστε και πιπίνια. Στην ηλικία μας η άσκηση στη καλύτερη των περιπτώσεων είναι περπάτημα με άνετα παπούτσια. Έτσι για να ξεπιαστούμε από τον καναπέ και να δει και κάτι περισσότερο το μάτι μας πέρα από απειλές και πρόστιμα που μας βομβαρδίζει καθημερινά η τηλεόραση. Ο καιρός σχετικά καλός παρά τις προειδοποιήσεις της ΕΜΥ για βροχές και καταιγίδες.

Οι εντυπώσεις της βόλτας ποικίλες:

Στο μεγαλύτερο ποσοστό άνθρωποι που έσερναν ή τους έσερναν αναλόγως του μεγέθους χαριτωμένα τετράποδα για κάθε γούστο.

Μερικά παιδιά με τους γονείς τους σε παιδικές χαρές, πηδώντας τα κάγκελα επειδή οι πόρτες είναι κλειδωμένες.

Νέοι που λόγω κλειστών γυμναστηρίων, με τον κατάλληλο εξοπλισμό επιδίδονταν σε κάθε είδους άσκηση, αγκαλιά με την κάμερα του κινητού να καταγράφει τις επιδόσεις, ώστε να δημοσιευθούν σε εύλογο χρόνο στο διαδίκτυο.

Και μετά τα ανοιχτά καταστήματα. Μικρά μαγαζάκια της γειτονιάς με έναν πωλητή, συνήθως τον ιδιοκτήτη, με μέγιστο επιτρεπόμενο αριθμό πελατών, το πολύ δύο άτομα και ουρά από έξω να περιμένει υπομονετικά την σειρά της να ψωνίσει.

Οι περισσότεροι με ένα καφέ στο χέρι σε πλαστικό κυπελάκι από την δίπλα καφετέρια που σερβίρει take away.

Ναι για, εκπτώσεις. Όπως συνηθίζεται να λέμε εμείς εδώ στην Θεσσαλονίκη, Ευκαιρίες ειδών με χαμηλότερη τιμή. «Πάρτε κόσμε, πάρτε, η φθήνια τρώει τον παρά»,  έλεγαν τα παλιά τα χρόνια. Τότε ντε που είμασταν ελεύθεροι.

Και όλοι με το ρολόι στο χέρι. Μήπως ξεπεράσουν το επιτρεπτό δίωρο και πρέπει να στείλουν άλλο sms για παράταση.

Κατάσταση παράξενη, αλλοπρόσαλλη, ανώμαλη. Χωρίς πολλά χαμόγελα, άνευ χαράς, με δίχως καλή διάθεση.

Σαν να είμαστε σε χώρα κατοχική και από στιγμής σε στιγμή θα ακούσουμε τα βαριά βήματα από τις μπότες των εχθρών να μας περικυκλώνουν και να ζητούν τα διαπιστευτήρια της παραμονής μας στον εξωτερικό χώρο του σπιτιού μας, της γειτονιάς μας, της πόλης μας, της χώρας μας.

Και εμείς, παρ’ όλες τις αναποδιές, αισιόδοξοι, να περιμένουμε κάποια στιγμή να ελευθερωθούμε…