Η κυρά… Σούλα, Κούλα, Τούλα... της διπλανής πόρτας.

Δυστυχώς ζουν ανάμεσά μας. Αναπνέουν μέσα από την δική μας οικογένεια, καρδιοχτυπούν μέσα από την προσωπική μας ζωή και σιγοντάρουν ευνοϊκά πάντα σε κάθε μας αντιξοότητα και ανησυχία.

Θα τις συναντήσουμε σε κάθε πρόβλημα, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι έχουν την λύση.

Θα τις ανακαλύψουμε ανάμεσα στα δάκρυά μας, πρόθυμες να μας συμπονέσουν και να μας συμπαρασταθούν.

Θα τις θεωρήσουμε δικούς μας ανθρώπους, φίλους, συγγενείς. Θα τις εμπιστευθούμε. Θα τις εξομολογηθούμε τα εσώψυχά μας. Θα φάμε, θα πιούμε, θα πονέσουμε μαζί τους.

Θα μας εξαπατήσουν και εμείς απλά θα πέσουμε στην παγίδα τους.

Θα τις εμπιστευθούμε, θα τις αφήσουμε να ανακατευθούν στα ενδότερα και απλά θα την πατήσουμε.

Από εκεί και πέρα δεν θα έχουμε πλέον κανένα έλεγχο στα προσωπικά μας ζητήματα. Θα αρχίσουν να έχουν πρόσβαση σε όλα τα προσωπικά μας δεδομένα και απλώς θα περιμένουμε τα αποτελέσματα.

Τα οποία δεν θα είναι τα αναμενόμενα. Και όταν θα το καταλάβουμε θα έχουμε χάσει όχι μόνο υλικά αγαθά, ιδίως σε οικογενειακές σχέσεις, αλλά και την εμπιστοσύνη μας στο ανθρώπινο είδος.

Και σίγουρα είναι αυτές που θεωρούσαμε δικούς μας ανθρώπους. Που ζήσαμε μαζί τους όμορφες στιγμές. Που τις προσφέραμε αγάπη, αλληλεγγύη, φιλία, ανθρωπιά.

Αλλά πιστέψτε με, μπορεί να είναι πολλές, μπορεί να  μην είναι αναγνωρίσιμες γιατί πάντα έχουν το πρόσωπο του άμεσου συγγενή, του αδελφού, του φίλου, με το χαμόγελο της οικειότητας, της φιλίας, της αγάπης,  αλλά αν και τυχόν τους αναγνωρίσουμε, μετά δεν θα μπορεί να υπάρξει ούτε γυρισμός, ούτε συγνώμη.

Γιατί κακά τα ψέματα, αλλά δεν υπάρχει κανείς αχαριστότερος του ευεργεντηθέντος.