Δ.Ε.Θ. Όταν είμασταν παιδιά....

Όταν ήμουν παιδί και έμπαινε ο Σεπτέμβρης με έπιανε μια μελαγχολία. Τέλος το καλοκαίρι, τα μπάνια στη θάλασσα, το παίξιμο στις πλατείες και στις αυλές, η ξενοιασιά, οι διακοπές. Σε λίγες μέρες θα άνοιγαν τα σχολεία και θα άρχιζαν τα βάσανα. Όχι ότι δεν ήμουν καλή μαθήτρια και επιμελής και μελετηρή αλλά……

Ευτυχώς μέσα στην τόση μαυρίλα ένα γεγονός πάντα μας άλλαζε την διάθεση και μας έκανε σχεδόν ευτυχισμένους. Σε λίγες μέρες θα άνοιγε η Έκθεση (Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης), το σημαντικότερο γεγονός της πόλης μας.

Τότε η διάρκειά της ήταν δύο ολόκληρες εβδομάδες. Οπότε  θα πηγαίναμε σίγουρα, όπως κάθε χρόνο άλλωστε και χωρίς αμφιβολία θα περνούσαμε υπέροχα.

Ήταν για όλους μία μεγάλη γιορτή. Ξεκινούσαμε από νωρίς  (παπούτσια άνετα, ίσια, ξεκούραστα) για να έχουμε τον χρόνο να επισκεφτούμε όλα τα περίπτερα και να δούμε τα πάντα.

Εκείνο που θυμάμαι έντονα είναι τα prospectus που μαζεύαμε. Από χάρτες και καρτ-ποστάλ μέχρι έντυπα για έπιπλα, για κουζίνες, για μαγειρικά σκεύη, για δώρα, για παιχνίδια, νομίζω για τα πάντα.

Τρελαινόμουν να παίρνω ότι μοίραζαν και να τα τοποθετώ σε τεράστιες διαφημιστικές σακούλες που μας εφοδίαζαν. Τα κρατούσα γερά για να μην τα ξεχάσω κάπου ή και να τα χάσω.

Νομίζω ότι τριγυρνούσαμε σε όλα τα περίπτερα ελληνικά και ξένα. Στο περίπτερο της ΔΕΗ, που είχε πολλά πάρκα με γέφυρες και πολλά νερά που με γοήτευαν. Αλλά και του Στρατού, της Δασικής Υπηρεσίας και όλων των Οργανισμών. Και βλέπαμε τα περίπτερα των χωρών που συμμετείχαν και θαυμάζαμε τα εκθέματά τους.

Στο τεράστιο υπόγειο του Παλαί ντε Σπορ, το γνωστό ως "Σαλίγκαρος"  λειτουργούσε το σαλόνι αυτοκινήτου με όλα τα καινούργια μοντέλα που θα κυκλοφορούσαν στην αγορά. Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα αυτοκίνητα. Μπαίναμε μέσα και κάναμε πως οδηγούσαμε.

Όταν τελειώναμε από τα τόσα είδη πηγαίναμε στον χώρο της λιανικής πώλησης και διαλέγαμε τα δώρα που μπορούσαν οι γονείς μας να μας αγοράσουν. Σίγουρα περίεργα μολύβια για το σχολείο αλλά και παιχνίδια και μπαλόνια.

Στη συνέχεια επισκεπτόμασταν τα προκατασκευασμένα σπιτάκια, τα πολυτελή τροχόσπιτα και τα φανταστικά σκάφη με τις άνετες καμπίνες, ικανά να φιλοξενήσουν μεγάλες παρέες. Φυσικά και συγκεντρώναμε όλα τα διαφημιστικά έντυπα που μας μοίραζαν. Τα θαυμάζαμε και κάναμε όνειρα, κάποια στιγμή, όταν μεγαλώναμε να τα αποκτούσαμε, εννοείται όλα! Όταν είσαι παιδί δεν κάνεις εκπτώσεις στα θέλω σου.

Και φυσικά δεν ξεχνούσαμε να περάσουμε πολλές ώρες στο μεγάλο λούνα παρκ της έκθεσης με τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, τις περιστρεφόμενες στον αέρα κούνιες, το τρενάκι του τρόμου και το «Γύρο του Θανάτου». 

Ήταν μία τεράστια κατασκευή σε σχήμα βαρελιού, μέσα υπήρχε ένα μοτοποδήλατο και ο οδηγός του ανέπτυσσε πολύ μεγάλη ταχύτητα και οδηγούσε πάνω στα τοιχώματα του βαρελιού, έφθανε στην κορυφή και κατέβαινε ξανά. 

Αν και πολύ επικίνδυνο, το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό. 

Όταν πια δεν μας κρατούσαν τα πόδια μας από την κούραση καταλήγαμε στα καταστήματα που πουλούσαν φαγητό και πάντα παίρναμε σάντουιτς με βραστό λουκάνικο, πατάτες και μουστάρδα, χυμούς για τα παιδιά και μαύρη μπύρα (θεϊκή) για τους μεγάλους. Είχε τόσο κόσμο που ποτέ δεν βρίσκαμε να καθίσουμε σε τραπέζι αλλά σχεδόν πάντα καταλήγαμε στο χορτάρι. Νομίζω πως ήταν τέλεια.

Και μπροστά στα παιδικά μου μάτια πελώριος ο πύργος του ΟΤΕ.

Και τότε άρχιζαν τα ακροβατικά με τους παράτολμους μοτοσικλετιστές να οδηγούν πάνω σε σχοινιά, έχοντας από κάτω τους το κενό. Εμείς τα παιδιά ιδίως, τους κοιτούσαμε με το στόμα ανοιχτό – στην κυριολεξία – και ένα φόβο μήπως κάποιος πέσει και δεν τα καταφέρει. Και όταν όλα έβαιναν καλώς χειροκροτήματα μέχρι που κοκκίνιζαν τα χέρια μας.

Και ενώ αισθανόμασταν ότι όλα ήταν τέλεια αλλά τέλειωσαν, ο ουρανός γέμιζε με πολύχρωμα πυροτεχνήματα που μας συγκλόνιζαν από την ομορφιά τους.

Παντού επικρατούσε μια εορταστική ατμόσφαιρα, γέλια και ομιλίες από μεγάλες παρέες που βρέθηκαν σε αυτή την πανέμορφη γιορτή.

1972, Πάτι Μπράβο με το τραγούδι της "Λα Μπάμπολα"
και 2 sold out στο Παλέ ντε Σπορ

Φορτωμένοι με ωραίες εικόνες και όμορφες εμπειρίες επιστρέφαμε στο σπίτι. Τις άλλες ημέρες είχαμε στη διάθεσή μας όλο αυτό το χαρτομάνι που μαζέψαμε για να χαζεύουμε και να θυμόμαστε.