Κυκλοφορώντας στο κέντρο της πόλης, χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς!

Ενδιαφέρεσαι για μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης, μόνος. Θέλεις να περπατήσεις, να σκεφτείς, να χαζέψεις, ίσως να ψωνίσεις, ή έστω απλά να ξεφύγεις από τα καθημερινά που αισθάνεσαι ότι σε πνίγουν.

Δεν σκέφτεσαι να πας με το αυτοκίνητο σου, γιατί είναι αδύνατον να βρεις κάπου να το παρκάρεις με τόσα αυτοκίνητα και ανοιχτά καταστήματα, οπότε η λύση που αναγκαστικά εμφανίζεται μπροστά σου είναι το αστικό λεωφορείο. Βλέπεις στην πόλη που ζεις δεν έχει ούτε μετρό, ούτε προαστιακό, ούτε τραμ, ούτε υποθαλάσσια, ούτε....

Εφοδιάζεσαι με εισιτήρια και περιμένεις υπομονετικά στη στάση που βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου για να μπορέσεις να πραγματοποιήσεις τα σχέδιά σου.  

Και το θαύμα έγινε και το αστικό ήρθε. Βέβαια έχει μαζευτεί πολύς κόσμος που ορμάει μαζί σου να ανέβει. Μην ονειρεύεσαι να καθίσεις. Είναι γεμάτο. Πιάσου καλά για να μην πέσεις σε κάποια στροφή, οπλίσου με υπομονή και θα φθάσεις.

Μην περιμένεις να συναντήσεις ιδανική θερμοκρασία και υγιεινές συνθήκες μεταφοράς. Άλλος ζεσταίνεται και ανοίγει παράθυρο, άλλος ιδρώνει και το κλείνει για να μην τον χτυπήσει το ρεύμα, και γενικώς ο καθένας κάνει ότι θέλει αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Μην μπλέκεσαι σε συζητήσεις και διαπληκτισμούς. Εσύ θα βγεις ζημιωμένος.

Και κυρίως μην πιάνεις κουβέντα για νέους που κάθονται και γέρους που υποφέρουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις το δίκιο σου.

Κοίταζε έξω και να ελπίζεις ότι αν και το λεωφορείο στο οποίο βρίσκεσαι δεν έχει συντηρηθεί εδώ και χρόνια, θα τα καταφέρει και θα σε πάει εκεί που θες.

Και είδες, όλα γίνονται. Βρίσκεσαι στον προορισμό σου. Κατεβαίνεις από το λεωφορείο και ανακατεύεσαι με το πλήθος που περπατάει δίπλα σου. Σε σπρώχνουν και με την σειρά σου πέφτεις και συ σε όσους έχουν την ατυχία να περπατούν μπροστά σου.

Μα που πηγαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι? Τι σε νοιάζει άλλωστε. Συνεχίζεις να περπατάς παρατηρώντας τις βιτρίνες που έχουν γεμίσει με φθινοπωρινά σε απίθανα σχέδια και χρώματα. Και φθάνεις στα λουλουδάδικα. Και ενθουσιάζεσαι από τα αρώματα και τα υπέροχα φυτά.

Αλλά δεν μπορείς να μην κοιτάξεις και τους ανθρώπους που βαδίζουν γύρω σου. Τους κατατάσσεις σε κατηγορίες. 

Νέοι σε παρέες φορώντας έντονα χρώματα, μιλώντας μεγαλόφωνα και γελώντας με το παραμικρό. 
Λίγο μεγαλύτεροι πάνω από τριάντα, πολλοί σέρνοντας και κάποιο καρότσι με μωρό και φορτωμένοι σακούλες. 

Μέσης ηλικίας με ζακετούλα παρ΄ όλη την ζέστη, πιασμένοι αγκαζέ και περπατώντας αργά. 

Και φυσικά δεν λείπουν και οι ηλικιωμένοι φορτωμένοι με πολλά… ψωμιά, λες και δεν έχουν φούρνο στη γειτονιά τους, να νιώθεις ότι αγκομαχούν καθώς σε πλησιάζουν.

Εννοείται πως αν δεν στρίψεις, αν δεν σταματήσεις, αν δεν κάνεις κάποιο ελιγμό οι περισσότεροι θα πέσουν επάνω σου. Δεν καταλαβαίνεις γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν έχει μάθει να περπατάει σε δρόμο μετ΄ εμποδίων. Όλοι νομίζουν ότι περπατάνε σε πασαρέλα και είναι στρωμένο το κόκκινο χαλί μπροστά τους. Γέμισε η πόλη μας με ντίβες? Για να μην κάνεις κάποια άλλη σκέψη και σου χαλάσει την διάθεση.

Συνεχίζεις απτόητος. Ήρθες για να περάσεις καλά και τίποτα δεν θα σου το χαλάσει. Στέκεσαι για ένα καφέ. Κάθεσαι σε ένα stand και απολαμβάνεις το cappuccino σου. Δεν γνωρίζεις τι θες να κάνεις στη συνέχεια, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία.

Όταν έχεις ξεκουραστεί αρκετά συνεχίζεις για την παραλία. Σου αρέσει αυτή η αίσθηση του θαλασσινού αέρα στο πρόσωπό σου. Περπατάς και νιώθεις υπέροχα.

Κάποια στιγμή θα επιστρέψεις. Αλλά μέχρι τότε απλά απόλαυσέ το.