Κάνε το καλό και.....

Αναρωτιέσαι πως έγινε και βρέθηκες να ασχολείσαι με τόσο διαφορετικά πράγματα από αυτά που σχεδίαζες και ονειρευόσουν, όταν πρωτοξεκίνησες την ζωή σου. Τότε που ζούσες πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι και τα έβλεπες και τα ένιωθες όλα τόσο έντονα και τόσο όμορφα. 

Αναρωτιέσαι, αν η ζωή σου θα συνεχισθεί σε αυτόν τον ρυθμό και με αυτές τις προοπτικές. Αναρωτιέσαι, ναι για πολλά αναρωτιέσαι, αλλά...

Τι πρέπει να κάνεις λοιπόν για να συμβεί η ανατροπή? Τι είναι αυτό που θα ξαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη σου, και την ευτυχία στην ψυχή σου?

Τα πράγματα είναι περισσότερο απλά από όσο φαντάζεσαι. Απλώς ρίξε μια ματιά γύρω σου. Άφησε το βλέμμα σου να περιπλανηθεί και μάζεψε εικόνες. Από ανθρώπους που περιφέρονται δίπλα σου απομονωμένοι και αποκομμένοι. Προσπάθησε να συγκεντρωθείς σε όλους αυτούς. Βρίσκονται τόσο κοντά σου και έχουν την ανάγκη σου. Κοίταξε τον δρόμο. Έρημος, είναι τόσο νωρίς ακόμα και βρέχει, βρέχει αρκετά.

Παρατηρείς τους ελάχιστους που περνούν σχεδόν τρέχοντας να προλάβουν να πάνε (???) στη δουλειά τους. (Αν… έχουν). Είναι τόσο παράξενο κάποιος να εργάζεται στις μέρες μας. Σχεδόν αποτελεί κατόρθωμα.

Δεν βλέπεις χαρά στα πρόσωπά τους, δεν αναγνωρίζεις ευτυχία. Άνθρωποι σκυφτοί χωμένοι μέσα στα προβλήματά τους, σκυθρωποί με μία υποψία αχνού χαμόγελου που δεν τολμά να ανθίσει στα χείλη τους.

Αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να μπορέσεις να βοηθήσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που βολοδέρνουν ανάμεσα στη μιζέρια και τη φτώχεια. Τι παρηγορητικά λόγια μπορείς να τους πεις για να φωτίσεις το πρόσωπο και την ψυχή τους. Είναι βαρύ το φορτίο που κουβαλούν και δεν γνωρίζεις πως μπορείς να απαλύνεις τον πόνο τους.

Το μόνο που μπορείς με σιγουριά να πεις είναι, ότι αισθάνεσαι ότι κάτι πρέπει να κάνεις, είτε μέσα από την Ενορία σου, είτε με την βοήθεια  των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου σου, είτε απλά και καλύτερα μόνος σου.  Αλλά…. Πως μπορείς να αναγνωρίσεις αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη από τους άλλους, τους απατεώνες που ζουν εις βάρος σου?

Πίστεψε το, αν ψάξεις λίγο: Συνθήκες ζωής, οικογένεια, ανεργία, περηφάνεια, θα το βρεις.

Γιατί (κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα) αυτοί που πραγματικά έχουν ανάγκη, δεν ζητούν, δεν ζητιανεύουν, δεν ενοχλούν.

Θα τους εντοπίσεις να αναζητούν εργασία, να προσπαθούν να κάνουν ένα μερεμέτι, ένα θέλημα, για να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι. Άνθρωποι ίσως και μεγάλοι στην ηλικία που προσπαθούν να συμπληρώσουν το εισόδημά τους για να αγοράσουν τρόφιμα για να φάνε, να πληρώσουν το ενοίκιό τους, να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους, να μην είναι «μπαταχτσήδες» (η λέξη προέρχεται από το  τουρκικό batakçi= χρεοκόποι κακοπληρωτές). Πιασάρικη έκφραση, την ακούς στα δελτία ειδήσεων και στις ενημερωτικές εκπομπές.

Και όμως βοηθώντας τους άλλους, η ψυχή σου γαληνεύει και τα προβλήματά σου, που σε έπνιγαν, μοιάζουν τόσο μακρινά και ξένα. Όταν προσφέρεις, βρίσκεις σκοπό και ισορροπία μέσα σου.

Βέβαια θα σκεφτείς, ότι αυτό έπρεπε να το φροντίσει το κοινωνικό κράτος μας. Για αυτό τον λόγο φαντάζεσαι ότι πληρώνεις και υπέρογκους φόρους. Αλλά δυστυχώς ζεις σε ένα κράτος πτωχευμένο. Απλά δεν σου το έχουν πει επισήμως. Οπότε όσο μπορείς να βοηθήσεις κάντο. Και να είσαι σίγουρος ότι το καλό που έκανες πάντα επιστρέφει σε σένα και με το παραπάνω.