Μια καθημερινή στο πάρκο

Ο καιρός είναι πια υπέροχος. Άρχισες να φοράς καλοκαιρινά ρούχα και τριγυρνάς πέρα δώθε προσπαθώντας να σκοτώσεις τον χρόνο σου.  

Δουλειά, φυσικά και δεν έχεις. Έχεις απολυθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό, ούτε θυμάσαι πότε έβγαλες τα τελευταία ευρώ από την Τράπεζα.

Κοινωνικό εισόδημα δεν παίρνεις, γιατί έχεις κάποιο ακίνητο στο όνομά σου. Κληρονομιά από την γιαγιά σου. "Αχ γιαγιά, που να ήξερες σε τι μπελάδες θα με έβαζες, όταν μου άφηνες αυτό το υπέροχο σπίτι σου.", σκέφτεσαι μεγαλόφωνα.

Δεν σκοτίζεσαι για πολιτική και δημόσιο χρέος. Αυτά τα έχεις αναθέσει με την ψήφο σου, στους σωστούς και υπεύθυνους κυβερνώντες και μη, για να τα διευθετήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Προσδοκείς ότι τα αποτελέσματα θα είναι τα πιο συμφέροντα για τον λαό και κατά συνέπεια και για σένα, εφόσον αυτός είναι ο σκοπός τους. Να σε εκπροσωπούν με τον πιο δίκαιο και έντιμο τρόπο, ώστε να έχεις πιο υψηλό βιοτικό επίπεδο και καλύτερη ποιότητα ζωής.

Οπότε μια βόλτα στο μεγάλο πάρκο της γειτονιάς, δεν είναι μια καλή ιδέα για σήμερα? 

Έτσι και αλλιώς, και σήμερα δεν κυκλοφορούν τα λεωφορεία λόγω επίσχεσης, απεργίας, δεν πολυγνωρίζεις, για να κινηθείς λίγο πιο μακριά. Άκουσες ότι σκέφτονται να αυξήσουν την τιμή του εισιτηρίου στις αστικές συγκοινωνίες. Λογικό, με τόσο καλές υπηρεσίες που σου προσφέρουν, εννοείται. Έπρεπε ήδη να το είχαν κάνει. Σε πιάνουν τα γέλια.

Αναρωτιέσαι μήπως και δεν ζεις στην καλύτερη χώρα του κόσμου. Μήπως ονειροβατείς, όταν σκέφτεσαι, ότι όλα μπορεί να αλλάξουν και να βελτιωθούν.

Στο πάρκο κάθεσαι σε ένα παγκάκι και παρατηρείς γύρω σου. Παιδικές φωνές γεμίζουν τον χώρο. Γέλια ανακατεμένα με κλάματα. Παραξενεύεσαι. Δεν είναι μόνο παππούδες και γιαγιάδες μαζί με τα εγγόνια τους. Βλέπεις νέους ανθρώπους και των δύο φύλων να παίζουν μαζί με τα βλαστάρια τους. Δεν μπορεί όλοι αυτοί να είναι εισοδηματίες. Δεν ζεις και στο Μόντε Κάρλο.

Πιο πέρα μια παρέα συνταξιούχων συζητά μεγαλόφωνα για το αγαπημένο θέμα τους. Τις συντάξεις. Πόση αύξηση πήρε ο ένας και πόση ο άλλος. Αστειεύεσαι βέβαια. Όλοι για μειώσεις μιλάνε. 

Κάποτε τους θυμάσαι να τα συζητούν στο καφενείο. Αλλά τώρα, είναι και αυτοί εδώ. Βλέπεις και ο καφές, κοστίζει πολύ σήμερα.

Σε κάποιο άλλο σημείο, πιο απομακρυσμένο, ακούς νεανικές φωνές και συναντάς παιδιά της ηλικίας σου, που λογικά βρίσκονται στην πιο παραγωγική ηλικία, να βγάζουν selfie και να μιλάνε στο κινητό.

Τι διάβολο συμβαίνει?  Τι έκανες λάθος στη ζωή σου? Δεν σπούδασες, δεν πήρες το πτυχίο σου, δεν προσπάθησες αρκετά για να βελτιωθείς? Γιατί να αισθάνεσαι αυτό το κενό και αυτό  το βάρος πάνω στο στήθος σου κάθε στιγμή, κάθε λεπτό? 

Η ώρα πέρασε. Ευχάριστα, δυσάρεστα, δεν μπορείς να πεις. Πείνασες. Πρέπει να γυρίσεις σπίτι. Στο πατρικό. Ναι, εκεί μένεις ακόμα. Το άλλο, της γιαγιάς, δεν μπορείς να το συντηρήσεις.

Ίσως να πείσεις τον συνταξιούχο πατέρα σου να σου δανείσει εκείνο το μικρό ποσό για να ανοίξεις την καφετέρια, στο μαγαζί που έκλεισε τις προάλλες, στο τετράγωνο του σπιτιού σου.

Ναι τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ. Και εσύ είσαι πολύ νέος και πολύ αισιόδοξος για να το βάλεις κάτω.