Για λίγο στο μπαλκόνι…

Μεγάλη Τρίτη. Μεγάλη εβδομάδα. Καμία σχέση με προηγούμενες χρονιές. Σαν σήμερα πηγαίναμε στην αγορά για τα τελευταία ψώνια. Δώρα για τα παιδιά, για τα εγγόνια, για τους αγαπημένους. Αλλά και κάτι για μας που θα πηγαίναμε στο εξοχικό να ψήσουμε τον οβελία ή θα αρπάζαμε την ευκαιρία για μία απόδραση σε κάποιο νησί για να γιορτάσουμε την μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης.

Σαν σήμερα… Γιατί τώρα είναι τόσο διαφορετικά τα πράγματα. Κλεισμένοι μέσα στο διαμέρισμα. Μαγειρέψαμε φασόλια γίγαντες. Νηστεία βλέπεις. Πικάντικη σαλάτα. Ταραμοσαλάτα και ελιές. Και για να πάνε κάτω τα φαρμάκια ένα ποτήρι ούζο έτσι για να νιώσουμε ξανά άνθρωποι και ζωντανοί.

Περάσαμε καλά. Οι δυο μας. Βλέπεις τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και έχουν πια την δική τους οικογένεια, τον δικό τους κόσμο. Καλά να είναι τα πουλάκια μας. Φάγαμε, ήπιαμε, αναλύσαμε με κάθε λεπτομέρεια τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας έχουν καθηλώσει. Περάσαμε καλά. Δεν μπορεί κανείς να πει όχι. Και ήρθε η ώρα να μαζέψουμε το τραπέζι και να πάμε για ξεκούραση, για ύπνο, για διάβασμα, ότι αγαπάει κανείς τέλος πάντων.

Έχουμε το πλεονέκτημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει κανείς, να μην έχουμε απέναντι από το σπίτι μας άλλες κατοικίες, αλλά ένα τεράστιο πάρκο. Με μεγάλα δέντρα, με κούνιες για τα παιδιά, με παγκάκια για να ξεκουράζονται οι μεγαλύτεροι, με γηπεδάκια για αθλητικές δραστηριότητες, με ένα μικρό θεατράκι για κάποιες παραστάσεις.

Καθώς λοιπόν τίναζα το τραπεζομάντηλο έριξα μια ματιά. Μια ησυχία, μία ηρεμία που σε άλλες περιπτώσεις μπορεί και να μου άρεσε, αλλά τώρα… Τώρα ξαφνικά όλα μπροστά μου ήταν τόσο μελαγχολικά, τόσο πένθιμα. Χωρίς φωνές, Ένα όμορφο πάρκο χωρίς ζωή.

Και όλα όσα νιώθουμε και τα αφήνουμε πίσω για να μην μας καταβάλουν και μας διαλύσουν εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά μου και άρχισαν να ζητούν απαντήσεις. Γιατί? Μέχρι πότε? Πως θα τα καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε?

Και μόνο η σκέψη ότι ο Χριστός τράβηξε τόσα και άντεξε, ίσως μου έδωσε την δύναμη να κλείσω την μπαλκονόπορτα, να χωθώ στο καβούκι μου, να ανοίξω δυνατά την μουσική για να τα αφήσω όλα πίσω μου και να αρχίζω να αισιοδοξώ. Πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε και θα ξεμυτίσουμε και θα συνεχίσουμε την ζωή μας.

Μέχρι τότε, απλά ελπίδα και υπομονή…..