Πόσο ακόμα?

Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Δεν σου άφησαν τίποτα ίδιο. Και όλα βαίνουν προς το χειρότερο. Μέρα με τη μέρα. Ώρα με την ώρα. Λεπτό προς λεπτό.

Αναρωτιέσαι που βρίσκεται η μέχρι τώρα όμορφη ζωή σου. Την έκτιζες με τόσο κόπο, με τόση αγάπη. Και την καμάρωνες. Γιατί αν το σκεφτείς δεν είχες και ιδιαίτερη βοήθεια από τους δικούς σου. Φτωχοί άνθρωποι που μια ζωή πάλευαν για το μεροκάματο. Δεν θυμάσαι να σου έλειψε κάτι ιδιαίτερα.

Ίσως να μην είχες και μεγάλες απαιτήσεις και προσδοκίες. Αλλά όλα ήταν μετρημένα. Και όλα έμπαιναν σε σειρά προτεραιότητας. Όταν θα έχουμε, θα αγοράσουμε. Μέχρι τότε, απλά θα βολευτούμε.

Οπότε όταν εσύ με το καλό κατάφερες κάτι καλύτερο,  αισθανόσουν μεγάλος, σπουδαίος, δυνατός. Δημιούργησες  πολλά. Και για σένα, αλλά και για την οικογένειά σου.

Πάντα υπήρχε ο έλεγχος και ο προγραμματισμός, αλλά είχες πολύ περισσότερες παροχές και ανέσεις.

Και τα ταξίδια σου, και τις διακοπές σου, και τις εξόδους σου και τα ψώνια σου, όλα είχαν μία χαρά, μία ομορφιά.

Και τώρα? Τώρα αισθάνεσαι ότι έχεις βάλει συνέταιρο στη τσέπη σου.

‘Η μάλλον νταβατζή. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Που σε αρμέγει καθημερινά και καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός σου. Και δεν σου προσφέρει τίποτα περισσότερο. Ούτε καλύτερο κοινωνικό κράτος, ούτε μεγαλύτερη ασφάλεια, ούτε πιο προσιτή παιδεία, ούτε, ούτε, ούτε…

Και νιώθεις οργή και αγανάκτηση να σε πλημμυρίζει. Και επιθυμείς να αντιδράσεις. Αλλά… Αν εκφράσεις αυτό που σε πνίγει μπορεί να θεωρηθείς από τρομοκράτης μέχρι ρατσιστής. Είναι καλά οργανωμένο το έγκλημα. Γιατί τώρα το γνωρίζεις. Πρόκειται για μεγάλο έγκλημα, εναντίον όχι γενικά και αόριστα της πατρίδας, των κάμπων, των βουνών.

Αλλά ένα έγκλημα εις βάρος σου, εις βάρος των συμπατριωτών σου, εις βάρος όλου του λαού.

Κοιμάσαι και ξυπνάς με το ίδιο βάρος, με τον ίδιο καημό. Τα παιδιά μας. Τι θα γίνουν τα παιδιά μας.

Εμείς κουτσά στραβά κάτι ζήσαμε, κάτι γευτήκαμε, κάτι απολαύσαμε. Αλλά αυτά? Γιατί? Δεν είχαμε το δικαίωμα να τα παρατήσουμε. Δεν έπρεπε να αδιαφορήσουμε. Δεν επιτρεπόταν να παρατηρούμε χωρίς να επεμβαίνουμε.

Και τώρα? Τι κάνουμε τώρα? Πως μπορούμε να αλλάξουμε υπέρ μας τα πράγματα και τις καταστάσεις? Τι προτείνετε? Τι μας συμβουλεύετε? Τι?