Στον ΕΟΠΥΥ!!!
Επίσκεψη σε οφθαλμίατρο, συνταγή για γυαλιά οράσεως, πρόβα στον οπτικό και φτου σου κουκλίτσα μου.
Θεωρείς αναγκαίο κακό να κρύβεις τα υπέροχα ματάκια σου κάτω από γυαλαμπούκες, αλλά τέλος πάντων. Αν δεν μπορείς να έχεις ότι αγαπάς, φρόντισε να αγαπάς ότι έχεις.
Εννοείται ότι την συνταγή την έχεις πάρει μέσω του ασφαλιστικού σου ταμείου. Και φυσικά πρέπει να αποζημιωθείς για την αγορά. Σε πληροφορούν ότι από το βαρβάτο ποσό που έσκασες στο κατάστημα των οπτικών, θα εισπράξεις εκατό ολόκληρα ευρώ.
Ας είναι. Εκατό, εκατό. Δεν θα τους τα χαρίσεις. Τόσα... πληρώνεις για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Αρχίζεις λοιπόν να συγκεντρώνεις τα δικαιολογητικά. Ιατρικές γνωματεύσεις, υπογραφή από ελεγκτή γιατρό, αποδείξεις δαπανών, βεβαίωση από τον οπτικό, ΙΒΑΝ λογαριασμού Τραπέζης, βιβλιάρια υγείας, ταυτότητα, αποδεικτικά διεύθυνσης, φωτοτυπίες από όλα τα παραπάνω κλπ., κλπ.…..
Τα τοποθετείς σε μία τεράστια τσάντα και ξεκινάς. Θα πας να τα καταθέσεις. Μετά θα συναντήσεις κάποια φίλη σου για βόλτα στα μαγαζιά της πόλης που ήδη έχουν ντυθεί φθινοπωρινά.
Φυσικά στάση για καφεδάκι και κους κους. Ήδη έχετε τηλεφωνηθεί και έχετε κανονίσει μόλις με το καλό τελειώσεις να επικοινωνήσετε για το ραντεβού.
Φθάνεις γύρω στις 9.30. Πιστεύεις με το φτωχό μυαλό σου ότι είναι μία σωστή ώρα. Ήδη ο υπάλληλος έχει πει τον καφέ του, έχει τσιμπήσει το κουλούρι του και ευδιάθετος περιμένει να σε εξηπηρετήσει. Ανεβαίνεις με τις σκάλες γιατί το ασανσέρ αργεί υπερβολικά, και…..
Ένα σοκ, μία ταραχή, ένα τραμπάκουλο το παθαίνεις. Κόσμος αμέτρητος στις καρέκλες, στους διαδρόμους, στις σκάλες. Ρωτάς αν υπάρχει σύστημα σειράς προτεραιότητας για αυτόματα νουμεράκια και σε στέλνουν στην άλλη άκρη της αίθουσας. Κάποια στιγμή φθάνεις, πατάς το μαγικό κουμπί και το υπέροχο χαρτάκι με το νούμερό σου αναπαύεται στην παλάμη σου. Το κοιτάς και διαβάζεις από μέσα σου. 0148. Τι όμορφος αριθμός!!!
Σηκώνεις το κεφάλι σου στον πίνακα με τα αναβοσβήνοντα νουμεράκια, και αισθάνεσαι ότι το εγκεφαλικό μάλλον δεν θα το γλυτώσεις. Αυτή την υπέροχη στιγμή εξυπηρετείται το πολύ μακρινό από εσένα νούμερο 0042.
Στέκεσαι όρθια φορτωμένη με τα δικαιολογητικά και απλά περιμένεις. Και παρατηρείς. Τον κόσμο που κυκλοφορεί. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, από νεαροί μέχρι υπερήλικες, ντυμένοι με όλες τις ενδυματολογικές απόψεις, από απλά έως υπερβολικά, και σίγουρα ποικίλης οικονομικής κατάστασης.
Άλλοι πιο κοινωνικοί, ήδη έχουν πιάσει κουβέντα και εξιστορούν τα προβλήματά τους. Κάποιοι χωμένοι μέσα στην οθόνη του κινητού τους, ρίχνουν κατά διαστήματα, μία ματιά στον φωτεινό πίνακα. Οι πιο ηλικιωμένοι με μισόκλειστα μάτια μπορεί να πάρουν και έναν υπνάκο περιμένοντας. Αλλά όλοι υπάκουοι, πειθαρχημένοι, σαν καλοστημένες μηχανές.
Ενδιάμεσα κενά νούμερα από κάποιους που βαρέθηκαν και έφυγαν, αλλά κανείς δεν τολμά να σηκωθεί και να πάρει την θέση τους.
Μόνο κάποιοι με το πρόσχημα του: «Μία ερώτηση θα κάνω μόνο» χώνονται και προσπαθούν με πλάγιο τρόπο να σου φάνε την σειρά και να εξυπηρετηθούν. Αλλά για καλή σου τύχη, ο υπάλληλος δεν απαντάει σε καμία ερώτηση και τους ξαποστέλνει, με ευγενικό τρόπο βέβαια, σε κάποιο άλλο γραφείο που δίνει πληροφορίες.
Και η ώρα κυλάει γρήγορα, αλλά τα νούμερα αργά, βασανιστικά. Τι σημασία έχει άλλωστε. Κάποτε φθάνει η σειρά σου. Διαπληκτίζεσαι με το υπάλληλο γιατί άλλαξες λογαριασμό στην Τράπεζα και πρέπει να τον περάσει με νέα στοιχεία. Μα γιατί το έκανες αυτό? Δεν τον σκέφτηκες διόλου!!!
Αλλά τι να κάνουμε. Εντάξει. Δεν πειράζει. Ακούς ότι επιτέλους τελείωσες. Μαζεύεις ότι έχει περισσέψει από το χαρτομάνι που έφερες και: “ Xαίρετε και αντίο!”.
Κοιτάς το ρολόι. Μάλλον τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα είχες σχεδιάσει. Έληξε ο χρόνος της βόλτας. Ίσως κάποια άλλη φορά.
Απλά επιστρέφοντας αισθάνεσαι κάτι να σε τρώει. Γιατί να υπάρχουν αυτές οι συνθήκες? Γιατί δυσκολεύουν την ζωή μας? Για να βαρεθούμε και να παρατήσουμε έστω και αυτά τα 100 ευρώ?
Έτσι πιστεύουν οι κυβερνώντες ότι θα πάει μπροστά ο τόπος? Πάλι εις βάρος μας?
Δεν υπάρχουν σχόλια: