΄Ολοι μαζί μπορούμε!
«Ήταν όλοι ηλικιωμένοι ή είχαν κάποιο υποκείμενο νόσημα», ακούμε συχνά πυκνά από την καθημερινή ενημέρωση που όλοι μας, με πολύ προσοχή και ευλάβεια θα έλεγα, παρακολουθούμε.
Και με αυτή την φράση όλοι μένουμε ικανοποιημένοι. Γέροι ήταν. Μακάρι να φθάσουμε και εμείς στην ηλικία τους. Και όλα καλά.
Αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτά τα άτομα ήταν ο/η σύζυγος, η μάνα, ο πατέρας, ο παππούς ή η γιαγιά κάποιων ανθρώπων. Που τους αγαπούσαν, τους λάτρευαν. Ήταν η οικογένειά τους. Οι δικοί τους άνθρωποι. Και πονάνε. Υποφέρουν. Γιατί όσο χρονών και αν είναι κάποιος, ο πόνος για την απώλεια είναι ίδιος.
Έπειτα ποιος μας είπε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν λαχταρούσαν ακόμα να ζήσουν και να γευθούν όλα όσα για εμάς θεωρούνται αυτονόητα?
Πιθανότατα θα τους άρεσε να έχουν ακόμα μία ευκαιρία να φάνε όλοι μαζί με την οικογένειά τους στο Πασχαλιάτικο τραπέζι, να πάνε μία βόλτα στη θάλασσα για να νιώσουν τον άνεμο να τους χαϊδεύει το πρόσωπο,
Να ζήσουν όσα, οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας και του εργασιακού βίου, τους στέρησαν τόσα χρόνια. Και ήλπιζαν τώρα που είχαν βγει στην σύνταξη να αναπλήρωναν τον χαμένο καιρό.
Είναι άσχημο. Είναι απαίσιο. Είναι άδικο όλο αυτό που μας συμβαίνει. Αλλά δεν είναι και μη αναστρέψιμο. Με την δική μας και μόνο συμβολή μπορούμε όχι να σώσουμε τους πάντες (αυτό θα ήταν ευχής έργο), αλλά τουλάχιστον να φροντίσουμε τους δικούς μας ανθρώπους.
Το κράτος μας ισχυρίζεται ότι, κάνει ότι μπορεί, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι μετά από τόσες περικοπές κονδυλίων για την δημόσια υγεία δεν έχει πλέον τα μέσα να το πετύχει.
Αν λοιπόν ο καθένας μας προστατέψει τους δικούς του ανθρώπους, θα τα καταφέρουμε και θα βγούμε νικητές από την άνιση μάχη με αυτόν τον αόρατο εχθρό που μας επιτίθεται.
Είναι στο χέρι μας. Μένουμε σπίτι για όσο χρειαστεί. Και ελπίζουμε να δικαιωθούμε και να έρθει η πολυπόθητη στιγμή που θα βγούμε έξω, θα δώσουμε τα χέρια, θα αγκαλιαστούμε και επιτέλους θα ανασάνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια: