Όταν μας χτυπάει την πόρτα
Ήρθε και στην χώρα μας. Στην πόλη μας. Στους χώρους που μέχρι χθες αλωνίζαμε ελεύθεροι και ευτυχισμένοι. Και τρέχουμε να κρυφτούμε. Να μην φθάσει και στο σπίτι μας.
Η αλήθεια είναι ότι όποια και αν είναι η ηλικία μας δεν πρέπει να αδιαφορούμε. Εξάλλου, όλοι μας συμβουλεύουν, να προσέχουμε για να έχουμε.
Διαβάζουμε, ακούμε ραδιόφωνο, βλέπουμε τηλεόραση και προσπαθούμε να ενημερωθούμε διασταυρώνοντας από παντού τις πληροφορίες που μας κατακλύζουν.
Γεμίσαμε αντισηπτικά σε υγρή μορφή αλλά και μαντηλάκια και τα κουβαλάμε παντού. Από την μεταφορά στον τόπο εργασίας μας έως και στον κάδο για να πετάξουμε τα σκουπίδια μας.
Προσπαθούμε να μην ακουμπάμε το πρόσωπό μας αλλά είναι κομματάκι δύσκολο. Γιατί χρόνια τώρα τα χέρια μας έχουν σχεδόν μία ερωτική σχέση με το όμορφο μουτράκι μας.
Έχουμε γεμίσει τα ντουλάπια και το ψυγείο μας με ότι μπορεί να φαντασθεί κανείς και συνεχίζουμε να ανανεώνουμε την λίστα αγορών μήπως και κάτι μας έχει ξεφύγει.
Είναι κακό που αγαπάμε την οικογένειά μας και τον εαυτό μας και προσπαθούμε για το καλύτερο? Σε περίπτωση που για χ, ψ λόγους πρέπει να παραμείνουμε μέσα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον να είμαστε οργανωμένοι.
Εννοείται με όλα όσα μας προτείνουν (ζυμαρικά, ρύζια, ξηρά τροφή, χαρτί υγείας κλπ….) αλλά και λίγο τσίπουρο, ένα κρασί, καλό είναι να υπάρχει σε κάποια γωνιά του ντουλαπιού.
Σίγουρα θα το εκτιμήσουμε δεόντως κάποιες στιγμές που η κλεισούρα και η μελαγχολία θα έχουν χτυπήσει κόκκινο.
Μερικοί μας θεωρούν υπερβολικούς. Άλλοι πάλι μας χειροκροτούν και επιδιώκουν να μας μιμηθούν.
Όπως και να έχει ελπίζουμε να είναι κάτι προσωρινό και ευχόμαστε να περάσει με τις λιγότερες απώλειες. Όχι μόνο στον κύκλο μας και στον κόσμο μας, αλλά σε όλη την ανθρωπότητα. Ευελπιστώντας το εμβόλιο να κατασκευασθεί γρήγορα και να δοθεί σε όσους το έχουν ανάγκη.
Και κατά βάθος ονειρευόμαστε και διακοπές και εξορμήσεις. Γιατί η άνοιξη είναι προ των πυλών και μας προκαλεί να την εξερευνήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια: