Αγκαλιές και φιλιά!!!

Μπήκαμε και στον Μάιο. Και είσαι ακόμα μέσα. Από τις 23 Μαρτίου επίσημα. Μέχρι πότε? Αύριο, μεθαύριο? Ελπίζεις να τελειώσει κάποτε η καραντίνα. Και να ξεχυθείς στους δρόμους, στη ζωή.

Δεν μοιάζεις με τους υπόλοιπους. «Επώνυμους» και μη που βγαίνουν στα κανάλια και διαλαλούν το πόσο καλό μας έχει κάνει αυτό το γεγονός.

Μέχρι και ότι «είναι ευλογία η καραντίνα» άκουσες από κάποια…. «Και ότι δεν θα είχαμε ξανά την ευκαιρία να καθίσουμε τόσο πολύ με τον εαυτό μας, με την ουσία της ύπαρξής μας και με τους ανθρώπους που αποτελούν τον στενό πυρήνα της οικογένειάς μας, με όλους αυτούς που συμβιώνουμε στο ίδιο σπίτι.»

Αρνείσαι και δεν συμφωνείς. Πιστεύεις ότι και τον εαυτό σου τον γνωρίζεις πολύ καλά και οι σχέσεις σου με την οικογένειά σου είναι και δοκιμασμένες και δυνατές. Δεν περίμενες την κλεισούρα για να το διαπιστώσεις.

Για σένα αυτό το διάστημα ήταν η αίσθηση ότι χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι από την ζωή σου. Όπως εσύ θα ήθελες να το ζήσεις και να το χαρείς και όχι όπως σου επιβάλουν οι άλλοι.

Σκέφτεσαι ίσως περίεργα για την εποχή σου. Πιστεύεις ακόμα στην δικαιοσύνη, στην ισότητα των ανθρώπων, στα δικαιώματα,  πέρα από τις υποχρεώσεις που τις έχεις σκυλοβαρεθεί πλέον. Συνέχεια για αυτές αναφέρουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τα γνωστά κανάλια.

Μπορεί και να ζεις ίσως στο μοναδικό κράτος στον κόσμο, που οι πολίτες του έχουν τόσο πολλές υποχρεώσεις και ελάχιστα έως καθόλου δικαιώματα.

Αυτός ο εγκλεισμός  που σου επέβαλαν νιώθεις πως ήταν καταπάτηση της προσωπικότητάς  σου, των πεποιθήσεών σου, της ίδιας της ζωής σου. Γνωρίζεις καλά για την ατομική ευθύνη, την αναλαμβάνεις, την εφαρμόζεις. Περιμένεις όμως και την κρατική ευθύνη αλλά...

Δεν βλέπεις λογική ούτε στους παράξενους περιορισμούς, ούτε στα μεγάλα δακρυσμένα λόγια, ούτε στο χέρι που κουνιέται απειλητικά επάνω σου, ούτε στα πρόστιμα. Πιστεύεις ότι είναι σπασμωδικές κινήσεις μίας ομάδας ανθρώπων δυστυχώς χωρίς σχέδιο, χωρίς σκοπό, χωρίς γνώσεις. Αλλά με εξουσία. Που άγονται και φέρονται ακολουθώντας την γνωστή τακτική.

Μείνε μέσα για να μην κολλήσεις. Αν κολλήσεις μείνε και πάλι μέσα μέχρι να γίνεις καλά. Και αν με το καλό γίνεις καλά να πλένεις σχολαστικά τα χέρια σου.

Και αυτό είναι κάτι που σε στενοχωρεί, σε θυμώνει, σε εξοργίζει.

Λαχταράς να συναντήσεις τους αγαπημένους σου, τους γονείς σου, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου. Να τα πάρεις μια μεγάλη αγκαλιά.

Να τα χαϊδέψεις. Να τα φιλήσεις. Και να αισθανθείς ότι επιτέλους αρχίζεις να ξαναζείς. Και πλέον είσαι ευτυχισμένος, χαρούμενος, χαμογελαστός ανάμεσα στους δικούς σου ανθρώπους.

Ελπίζεις να έρθει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτή η πολυπόθητη στιγμή και έως τότε απλά κάνεις και άλλη υπομονή. Αλλά για το μέλλον, όταν εσύ θα έχεις την δύναμη στα χέρια σου επιφυλάσσεσαι...