Σήμερα τρώμε στης μαμάς

Είναι όμορφο να είσαι μητέρα. Και μάλιστα δύο υπέροχων κοριτσιών. Ζεις χαρούμενες και έντονες στιγμές και απολαμβάνεις και πολλά απλά καθημερινά βιώματα.

Βασικά ζώντας με δύο νέα κορίτσια, ξανανιώνεις. Ενημερώνεσαι και συμμετέχεις σε θέματα που αγγίζουν τη νεολαία και ακολουθείς ίσως και χωρίς να το επιδιώκεις τους δικούς τους ρυθμούς. Και αυτό φαντάζει ιδανικό.

Σκέψου τώρα στην παρέα να προστεθούν και δύο μπόμπιρες. Μετά από δύο κορίτσια, έχουν εισβάλει στην οικογένεια και δύο αγόρια. Φοβερό!!!

Και βρεθήκαμε ξανά μαζί οι τρεις μας και τα αγόρια για να περάσουμε κάποιες ώρες παρέα, να θυμηθούμε τα παλιά.

Ο ένας ο κούκλος ο «Μεγάλος» (μόλις 14 μηνών το αστέρι μας) μπουσουλάει, (σχεδόν περπατάει, απλώς δεν το έχει καταλάβει ακόμα), και σφουγγαρίζει στο πέρασμά του όλο το πάτωμα. Στηρίζεται με τα μικρά του χεράκια σε όλα τα έπιπλα και ανοίγει ότι συρτάρι και ντουλάπι βρεθεί στο διάβα του. Έχει άποψη για όλα και επιθυμεί πάντα να συμμετέχουμε στις σκανταλιές του, όπως και ο ίδιος επιδιώκει να βρίσκεται παντού και πάντα. Αρχίζει να συλλαβίζει τις πρώτες του λέξεις και απλά… μας αποτελειώνει.

Ο άλλος ο κούκλος ο «Μικρός» (μόλις τεσσάρων μηνών το ζουζούνι μας) χαμογελάει σε κάθε παιχνίδισμά μας,  αρχίζει να απλώνει τα χεράκια του και να παίζει με ότι βρεθεί στο οπτικό του πεδίο, χαμογελάει με υπερηφάνεια κάθε φορά που βγάζει ήχους από το γλυκό του στοματάκι, και τρελαίνεται να του τραγουδάς και να τον πηγαίνεις βόλτα. Δεν του αρέσει καθόλου η μοναξιά και φροντίζει με όποιον τρόπο μπορεί πάντα κάποιος να είναι έτοιμος να εκπληρώσει τις επιθυμίες του. Και μάλλον έχει πολλές…

Όλοι μαζί λοιπόν προσπαθούμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας και να πιούμε ένα καφέ με την ησυχία μας, να φάμε ένα μπισκότο χωρίς να χρειασθεί να σηκωθούμε άπειρες φορές από την πολυθρόνα. Γενικά να περάσουμε καλά.

Δεν είναι και τόσο ιδανικά τα πράγματα. Μην πιστεύετε όσα διαβάζετε και βλέπετε στις διαφημίσεις.

Για παράδειγμα ας σερβίρουμε τον καφέ. Εφαρμόζοντας παλιές συνήθειες καταφθάνει ένας δίσκος με τις κούπες, σουβέρ να μην λερώσουμε τα έπιπλα, μπισκοτάκια και κουλουράκια. Και κάποτε έτσι άρχιζε το κουτσομπολιό, οι ατέλειωτες συζητήσεις, τα γέλια και τα πειράγματα.

Τώρα όμως??? Τα πράγματα έχουν κάπως μεταβληθεί. Ας πούμε η κάθε μία από εμάς, κρατάει την κούπα με τον καφέ στο χέρι, δεν τολμάει να την ακουμπήσει στο τραπεζάκι, γιατί σε λίγο καταφθάνει ο Μεγάλος ο σίφουνας που τα αρπάζει όλα στο διάβα του. Και μόλις διαπιστώσει το πιάτο με τα βουτήγματα, βάζει τρέχοντας πλώρη να ζητήσει το κάτι τις του. Όλοι τρώνε αυτός όχι?

Και πάνω που τα πράγματα μπαίνουν σε μία σειρά με τον υποτιθέμενο Μεγάλο(?), ο Μικρός ξύπνησε και αναζητά την πιπίλα του, το παιχνίδι που κατρακύλησε, ίσως και να άρχισε να πεινά ή απλά να θέλει άλλαγμα. Το διάλειμμα απαραίτητο για να ακολουθηθούν οι απαραίτητες ενέργειες.

Όταν φθάνουμε στο σημείο να πιούμε την τελευταία γουλιά, ο καφές μέσα στο καταχείμωνο, γαλλικός με άρωμα φουντούκι, φαντάζει κρύος σαν φραπέ το καλοκαίρι.

Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία γιατί τα μωρά μας είναι πάνω από όλα και κυριολεκτικά μας έχουν πάρει τα μυαλά. Και είμαστε περήφανες για τα καμάρια μας και απόλυτα ευτυχισμένες.

Και δεν τελειώνουμε εδώ. Εμείς δεν πτοούμαστε με τίποτα. Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη και για φαγητό παρέα. Σίγουρα τα πράγματα θα είναι λίγο περίπλοκα ανάμεσα σε μαγειρέματα, αγκαλιές και ταΐσματα. Αλλά είμαστε όλες μαζί και θα τα καταφέρουμε. 

Και σαν επισφράγισμα θα βγάλουμε και φωτογραφίες να θυμόμαστε πως τελικά όλα γίνονται όταν υπάρχει θέληση και καλή διάθεση.

Και απλά Μπράβο μας.