Τι είναι? Όνειρο ήταν......

Αναρωτιέσαι που πήγαν οι τρόποι σου. Εσύ που πάντα ήσουν καλοπροαίρετος και γλυκομίλητος, τώρα αισθάνεσαι ότι μπορείς με το παραμικρό να βρίσεις τους πάντες και να μαλώσεις και να ουρλιάξεις.

Συλλογίζεσαι μήπως και ζεις σε παράλληλο σύμπαν και δεν είσαι εσύ αυτό το άτομο με την τόσο περίεργη συμπεριφορά και τους τόσο παράξενους τρόπους.

Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου και βάλλεσαι συνεχώς από ερεθίσματα, που έχουν ένα και μοναδικό σκοπό. Να σε εξουδετερώσουν. Να σε εκμηδενίσουν. Κοινώς, να σε ξεκάνουν .

Προσπαθείς να έρθεις σε επαφή με παλιούς φίλους και γνωστούς αλλά βρίσκεσαι συνεχώς πίσω από μία κλειστή πόρτα που κανένας δεν ανοίγει.

Τι σου συμβαίνει? Τι έχεις πάθει? Ψάχνεσαι μάταια χωρίς να μπορείς να δώσεις απαντήσεις στα πιο απλά ερωτήματα.

Και ξαφνικά μέσα στο μυαλό σου ανάβει μία σπίθα. Ένα φως. Από το πουθενά. Από το τίποτα. Αλλά…. Υπάρχει, είναι εκεί και πασχίζει να διανύσει την απόσταση ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα, και να σταθεί μπροστά σου. Να σου μιλήσει, να σου πιάσει το χέρι, να σου συμπαρασταθεί, να σε πλησιάσει.

Αλλά, υπάρχει ένα τεράστιο αλλά, που στροβιλίζεται στο μυαλό σου, στην ψυχή σου και σε πνίγει. Θέλεις να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, να βγεις στην επιφάνεια, αλλά νιώθεις σαν να είσαι ναρκωμένος και δεν έχεις την δύναμη ούτε να κουνηθείς, ούτε να μιλήσεις.

Πονάς. Ένας πόνος έντονος, βαθύς και με ένταση. Εξαπλώνεται σε όλο σου το σώμα, και δεν αφήνει ούτε μία πιθαμή να μην σε πλακώνει, να μην σε πνίγει.

Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Βρίσκεσαι να κολυμπάς σε μία θάλασσα. Δροσερή, πεντακάθαρη, έρημη. Δεν σε νοιάζει πια για τίποτα. Είναι τόσο όμορφα, τόσο γαλήνια.

Όλες οι κακές σκέψεις χάθηκαν και είσαι εκεί και απολαμβάνεις.

Το ξυπνητήρι χτυπά.

Θεέ μου, τι περίεργο όνειρο. 

Ευτυχώς είχε αίσιο τέλος.