Memories: Reunion 2018!!!

Αποφασίσαμε να το επαναλάβουμε. Όχι για ένα απλό καφεδάκι, αλλά για κάτι περισσότερο. Φαγητό με κρασάκι αυτή την φορά. Σε περιοχή γνωστή σε όλους μας από τα νεανικά μας χρόνια. Αλλά εφέτος είμαστε πιο οργανωμένες. Και σίγουρα θα εντοπίσουμε περισσότερες συμμαθήτριες από πέρσι. Είμαστε αποφασισμένες. 

Άρχισε λοιπόν το ψάξιμο και μετά από πολλές προσπάθειες αφού μπήκαμε και βγήκαμε στο Facebook άπειρες φορές, αφού ανταλλάξαμε μηνύματα και φωτογραφίες, το σημείο της συνάντησης βρέθηκε, η διάθεση είναι εδώ, και μένει να συντονιστούμε για να βρεθούμε. 

Σήμερα, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κινητά τηλέφωνα, αυτό φαντάζει το πιο απλό και εύκολο πράγμα στον κόσμο. 

Και έφθασε η μέρα, και πλησιάζει η ώρα, και βρίσκεσαι μπροστά στην πόρτα. Την ανοίγεις και κοιτάς παραξενεμένη. Στο τραπέζι μπροστά σου κάθεται μια μεγάλη παρέα με γυναίκες μόνες. Επειδή κάποιες είχες συναντήσει την προηγούμενη φορά, είσαι σίγουρη, ότι κοιτάς προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν τρομάζεις, φοβούμενη ότι έκανες λάθος. Γνωρίζεις κάποιες, αλλά υποψιάζεσαι ότι έχουν έρθει και από άλλα τμήματα.  

Νιώθεις μια αμηχανία. Δεν είσαι σίγουρη για το τι θα αντιμετωπίσεις. Και αν δεν είναι όπως τα περίμενες? Και αν όλα έχουν αλλάξει?  Οπλίζεσαι με θάρρος και με το πιο γοητευτικό σου χαμόγελο και βαδίζεις σταθερά προς την παρέα που σε κοιτά αινιγματικά. Μάλλον και αυτές δεν σε γνώρισαν. 

Προχωράς, στέκεσαι μπροστά τους και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Τα ονόματα δεν σου λένε και πάρα πολλά, αλλά οι φατσούλες, τα γελάκια, τα επιφωνήματα σε επαναφέρουν στο τότε. Εικόνες από το παρελθόν, από εκείνα τα υπέροχα μαθητικά χρόνια κατακλύζουν το μυαλό σου. Και το θαύμα πραγματοποιείται μπροστά στα  μάτια σου. Ναι τώρα κοιτάς και αναγνωρίζεις. Η Κατερίνα, η Πόπη, η Ζωή, η Σοφία, η, η, η, η …. 

Το επόμενο βήμα είναι σχεδόν αναμενόμενο. Αγκαλιές, φιλιά και ναι ξανασυστηνόμαστε. Εγώ είμαι η….., εσύ η…, εσύ η…. και πάμε λέγοντας. 

Άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες του τότε, που κάποιες είχαν την θαυμάσια ιδέα να φέρουν μαζί τους από εκδρομές, από εκδηλώσεις, από τρέλες, παρελαύνουν μπροστά στα μάτια σου και σου θυμίζουν πολλά… 

Σε λίγο ο πάγος έχει λιώσει. Οι αναμνήσεις πολλές, τρέχουν την συζήτηση και επαναφέρουν το κλίμα του τότε. Τότε που είμασταν όλες  ούτε δεκαοκτώ χρονών και είχαμε όλη τη ζωή μπροστά μας. Να την ζήσουμε στο έπακρο, να την χαρούμε, να την γευθούμε. 

Αναμνήσεις από μαθήματα, διαλείμματα, εκδρομές, εξετάσεις. Στιγμές που έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη από καθηγητές, συζητήσεις, ενδιαφέροντα του τότε. Και αισθάνεσαι ότι πράγματι μέσα σε αυτά τα υπέροχα χρόνια έχεις ζήσει τα πάντα, αλλά δεν έχεις ξεχάσει τίποτα. Όλα βρίσκονται στην άκρη του μυαλού σου και με το σημερινό ερέθισμα ξαναβγήκαν στην επιφάνεια.

Και το φαγητό είναι νόστιμο και το κρασί ρέει άφθονο, αλλά το μπίρι μπίρι δεν σου επιτρέπει να αφοσιωθείς στο πιάτο σου. Γιατί υπάρχουν περισσότερα ενδιαφέροντα γύρω σου. 

Και όλες πλέον συζητάμε για το τότε, αλλά και για το τώρα. Για τα όνειρα που κάναμε και πόσα από αυτά πραγματοποιήθηκαν, για την οικογένειά μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας πια, αλλά και για την δουλειά μας. Και νιώθουμε καλά. Σαν τίποτε να μην έχει αλλάξει, αν και έχουν μεταβληθεί τα πάντα. Αλλά στο μυαλό μας, στην ψυχή μας όλα είναι στη θέση τους. Στην ηλικία των 18. 

Φυσικά και βγάζουμε φωτογραφίες για να θυμόμαστε τις στιγμές. Και οι πιο εξοικειωμένες με το διαδίκτυο κάνουν και δημοσίευση στα κοινωνικά δίκτυα.

Και φεύγοντας χαιρετιόμαστε, υποσχόμενοι να μην χαθούμε, να τα ξαναπούμε σύντομα, να οργανώσουμε και άλλη συνάντηση, με ακόμα περισσότερα άτομα. Και αποχωριζόμαστε χαρούμενοι, ελπίζοντας για τα καλύτερα.

Η συνάντηση έγινε σαν σήμερα πριν 2 ακριβώς χρόνια. Η επόμενη συνάντηση μάλλον θα αργήσει λίγο! Αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει!