Να μην μας λείπει κανείς...

Το άγνωστο, το αμφίβολο, το μελαγχολικό, το καταθλιπτικό, στέκεται μπροστά μας σαν βράχος έτοιμος να μας καταπλακώσει.

Έρχεται και ο χειμώνας. Τώρα άρχισε βέβαια, αλλά τουλάχιστον αν…  ξέραμε, ίσως και να μπορούσαμε να υπομείνουμε, να αντέξουμε.

Κλεισμένοι στην κυριολεξία μέσα σε τέσσερις τοίχους, απλά μετράμε. Τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα…

Πότε θα τελειώσει το μαρτύριο? Πότε θα βγούμε έξω? Πότε θα συναντήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους? Πότε θα χορτάσουμε αγκαλιές?

Και πότε θα ξανακάνουμε όνειρα, σχέδια? Θα θέσουμε στόχους, θα αποφασίσουμε εμείς και μόνο εμείς για την ζωή μας?

Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Καρναβάλια, Πάσχα, φαντάζουν σαν όνειρο άπιαστο στα χέρια μας. Είναι πολλοί οι μήνες…

Το μέλλον αβέβαιο…. Ελπίδα από πουθενά…. Έως πότε?

Τουλάχιστον να είμαστε καλά. Εκεί καταλήγουμε και από εκεί αντλούμε θάρρος και δύναμη. Όταν με το καλό τελειώσει, να μετρηθούμε και να μην μας λείπει κανείς…