Η μελαγχολία του Σαββάτου!

Κάποτε ήταν μέρα χαράς. Κάποτε ήταν μέρα εκδρομής. Ή έστω μιας βόλτας στην πόλη, στο βουνό, στην παραλία, στην θάλασσα.

Περπάτημα με άνετα ίσια παπούτσια, αθλοπαιδιές, συνάντηση με φίλους για καφέ, εξόρμηση στις πέριξ κοντινές διαδρομές, φαγητό σε γραφικά ταβερνάκια.

Χωρίς sms, χωρίς μάσκες, αντισηπτικά και γάντια. Χωρίς περιορισμούς στην ώρα, στον τόπο, στις παρέες.

Τώρα, ξημερώνει και αν δεν δεις την ημερομηνία στο κινητό σχεδόν δεν γνωρίζεις τι μέρα είναι, τι μήνας, τι εποχή, τι χρόνος.

Όλα ίδια πανομοιότυπα, χωρίς κάποιο διακριτικό, άνευ ουσίας.

Και μπαίνεις στην κουζίνα να μαγειρέψεις, να μεγαλουργήσεις, να φτιάξεις κάτι διαφορετικό, μπας και αυτή η ρημάδα η διάθεση ανέβει, έστω και λίγο.

Καταναλώνεις χρόνο, δυνάμεις, και προσδοκάς. Στρώνεις το τραπέζι και περιμένεις το θαύμα.

Μα δεν έρχεται. Ωραίο το φαγητό, πέτυχε η συνταγή. Νόστιμο και γευστικό το κρασί. Γεμίζεις και ξαναγεμίζεις. Νιώθεις μία αλλαγή προς το καλύτερο, αλλά….

Αυτό το τεράστιο, το γιγάντιο “αλλά…”, βρίσκεται μπροστά σου, σε ρωτάει, σε σιγοτρώει, περιμένει από εσένα μία ειλικρινή απάντηση.

Η οποία ποτέ δεν έρχεται. Γιατί κακά τα ψέματα. Όταν όλα τα νοσοκομεία, στην πόλη σου τουλάχιστον, είναι γεμάτα, όταν οι μαύρες ειδήσεις δεν έχουν τελειωμό, πώς μπορείς ακόμα και εσύ που μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχεις νοσήσει, να αισθανθείς χαρά?

Αφού πλέον δεν είσαι ούτε καν ελεύθερος να ζήσεις όπως επιθυμείς, όπως λαχταράς.

Και το κακό είναι ότι δεν έχεις εμπιστοσύνη ότι κάποιος από τους ψηλά ιστάμενους (εκείνους ντε που με την δική σου ασυλόγιστη ψήφο αποφασίζουν για σένα, χωρίς εσένα), μπορεί να βοηθήσει ώστε να φτιάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Για σένα, για τους ανθρώπους που νοιάζεσαι και αγαπάς, για τους κοινούς θνητούς τέλος πάντων.

Που όταν έρχεται η ώρα, δεν καταλαβαίνουν ποιον πρέπει να στηρίξουν και ποιον να στείλουν, αν όχι στη  δικαιοσύνη, τουλάχιστον στο σπίτι του.

Ώστε άλλο κακό να μην μας βρει…..