Σε απόσταση!!!

Το έχεις ξαναζήσει. Μιλάς πλέον εκ του ασφαλούς. Όσο θα περνούν οι μέρες θα αρχίζει και θα σου βγαίνει περισσότερο η στενοχώρια, η μαυρίλα, η κακή διάθεση, η κατάθλιψη(?).

Οι λόγοι πολλοί και πολυσυζητημένοι, αλλά ένας είναι που βαραίνει περισσότερο από όλους και κάνει τον περιορισμό στο σπίτι σου ακόμα δυσκολότερο. Η ανύπαρκτη επαφή με τα παιδιά σου, με τα εγγόνια σου. Που για λόγους προληπτικούς βρίσκονται έξω από τις επιτρεπόμενες συναντήσεις.

Μπορείς να πας σε super market, σε τράπεζα, σε γιατρό, σε φαρμακείο, να βγάλεις βόλτα τον σκύλο σου, να περπατήσεις, να αθληθείς. Αλλά μέχρι εκεί.

Τα εγγόνια σου δεν έχεις την δυνατότητα να τα συναντήσεις. Βέβαια με την εξέλιξη της τεχνολογίας μπορείς να τα μιλήσεις στο τηλέφωνο,

να τα δεις στην βιντεοκλήση. Να τα θαυμάσεις, να τα καμαρώσεις, να καταλάβεις πόσο γρήγορα ψηλώνουν και ομορφαίνουν.

Έτσι όμως μεγαλώνει ακόμα περισσότερο η λαχτάρα σου να τα αγκαλιάσεις, να τα φιλήσεις. Να νιώσεις τα χεράκια τους να σφίγγουν το λαιμό σου καθώς σε αγκαλιάζουν. Να ακούσεις το θορυβώδες φιλί στο μάγουλο σου. Να αισθανθείς το απαλό δερματάκι τους, την υπέροχη μυρωδιά τους.

Είναι και σε αυτή την τρυφερή ηλικία και δεν είσαι δίπλα τους να τα χαρείς να τιτιβίζουν και να ρωτάνε για τα πάντα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.

Σε τρομάζει (γιατί δυστυχώς δεν είσαι σίγουρος) πόσος θα είναι ο καιρός της απομόνωσης. Ίσως γιατί τα συναντούσες τόσο συχνά, σχεδόν καθημερινά. Και τώρα νιώθεις πιο έντονο το κενό.

Και κάπου εκεί σε πιάνουν τα κλάματα. Και τα βάζεις με τον ιό, με τους ανεύθυνους που το έφεραν, με τους υπεύθυνους που δεν το έλεγξαν.

Εξοργίζεσαι. Θυμώνεις. Φθάνεις σε σημείο ώστε να βλέπεις καθημερινές σειρές που πριν τις απεχθανόσουν, μόνο και μόνο για να γεμίζεις τον άδειο χρόνο σου. Έχεις βέβαια και τα βιβλία σου, αλλά το μυαλό σου αρνείται να συνεργαστεί και να λουφάξει.

Και δεν πάει τίποτε καλά. Φοβάσαι ότι όπως και την προηγούμενη φορά θα καταλήξεις στο ψυγείο να μασουλάς την τελευταία σοκολάτα. Ύστερα να θέλεις κάτι αλμυρό. Και να ορμάς στα πατατάκια.

Μέχρι να νυχτώσει. Να κλείσεις τα μάτια και να ονειρευτείς ότι όλα θα τελειώσουν και όλα θα γίνουν καλύτερα… 

Σε αυτή την δοκιμασία όμως που ακόμα δεν έχει έρθει καλά καλά ο χειμώνας, αντιλαμβάνεσαι εκ των πραγμάτων ότι ο δύσκολος καιρός προβλέπεται πολύ... μακρύς. 

Αισθάνεσαι πως σου λείπει οξυγόνο, αέρας, πνίγεσαι και θέλεις να φωνάξεις με όλη σου την δύναμη. "Πότε θα μικραίνουν οι αποστάσεις?"

Αλλά μετά το μάτι σου πηγαίνει σε μία εικόνα: "Η απόσταση είναι απλά ένα τεστ. Για να δεις πόσο μακριά μπορεί να ταξιδέψει η αγάπη". Κλείνεις τα μάτια και χαμογελάς. Γιατί από αγάπη έχεις άπειρη μέσα σου.....