Σήμερα τρώμε στο εξοχικό!

Κάτι που μας αρέσει και το σχεδιάζουμε και το οργανώνουμε και μαζευόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε. Όλοι. Και όταν λέμε όλοι αναφερόμαστε πάντα στην οικογένεια με την ευρεία έννοια της λέξης.

Στους γονείς (που μένουν αρκετές μέρες και το φθινόπωρο στην εξοχή) και στα δύο τέλεια κορίτσια που έχουν πλέον φτιάξει την δική τους ζωή και την δική τους υπέροχη οικογένεια.  
Αποτελούμενη από έναν σωστό και γλυκό σύντροφο και δύο μπόμπιρες. Μετά από δύο κορίτσια, έχουν εισβάλει στην οικογένεια και δύο αγόρια. Φοβερό?

Πρωί λοιπόν και τα αυτοκίνητα των παιδιών καταφθάνουν κορνάροντας. Τρέχουμε με λαχτάρα και με ανοιχτή αγκαλιά.

Τα μωρά!!! Πώς μεγάλωσαν!!! Κοντά 4 χρονών είναι ο μεγάλος. Από τον Σεπτέμβριο πάει στα προνήπια. «Είμαι μεγάλος πια. Πηγαίνω στο σχολείο», διαλαλεί παντού, όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Με την δική του ιδιαίτερη γλυκιά φωνούλα. Και η μαμά του απλά φουσκώνει από περηφάνεια!

Και ο μικρός όμως είναι 3 και κάτι ψιλά…. Ήδη πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. 

«Είμαι μεγάλο αγόρι και προσέχω εγώ την μαμά, όταν ο μπαμπάς είναι στη δουλειά.» Το λέει και το πιστεύει. Και η μαμά του τον ακούει και λιώνει.

Πλέον τρέχουν, παίζουν, φωνάζουν, μιλάνε, τραγουδάνε. Έχουν φέρει μαζί τους τσάντες ολόκληρες με παιχνίδια κάθε λογής, βιβλία, μπλοκ ζωγραφικής, μπογιές, κλπ., κλπ.….

Αλλά όλα τα αφήνουν στην άκρη και δεν μπαίνουν μέσα στο σπίτι αλλά χαίρονται την ύπαιθρο. Παίζουν με τα πεσμένα χρυσοκίτρινα φύλλα,

μαζεύουν βελανίδια από την τεράστια βελανιδιά, κουνιούνται στην ξύλινη κούνια που έφτιαξε ο παππούς κάτω από την μεγάλη φλαμουριά,

βολτάρουν πάνω στην ηλεκτρική μηχανή, 

ή τρέχουν με τα ποδήλατα που τους αγόρασε ο παππούς, σπρώχνουν με τα πόδια τους την μπάλα, προσπαθώντας να παίξουν ποδόσφαιρο.

Παρακολουθούν με δέος κάθε έντομο που θα συναντήσουν. Ενθουσιάζονται με τα δύο μεγάλα άλογα που βρίσκονται στον γύρω χώρο. Αναζητούν με αγωνία τα χελιδόνια κοιτώντας θλιμμένα την άδεια φωλιά τους και ψάχνουν ακόμα την χελώνα που κουβαλά στην πλάτη της το σπίτι της. Τους εξηγούμε γλυκά ότι οι εποχές αλλάζουν και όλα θα τα ξανασυναντήσουν με το καλό την άνοιξη.. 

Το σπίτι γεμίζει χαρούμενες φωνές και παίρνει ζωή. Δίνουμε τα σοκολατένια αυγά που υποσχεθήκαμε με το παιχνίδι-έκπληξη μέσα, στα αγόρια μας και μετά ετοιμάζουμε καφέ. Καθόμαστε στο μεγάλο ξύλινο μπαλκόνι στις αναπαυτικές πολυθρόνες και μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε…. Για τα πάντα…

Η ώρα περνά ευχάριστα. Το ζυμωτό ευωδιαστό ψωμί ψήνεται στον φούρνο. Στο μπάρμπεκιου στο ακόμα καταπράσινο κιόσκι, τα κάρβουνα ανάβουν για να υποδεχθούν τα κρέατα.

Αλλά η ώρα είναι ότι πρέπει για ένα ουζάκι. Ο δίσκος με τα μεζεδάκια φθάνει και η όρεξη δεν μας λείπει.

Τσουγκρίσματα, στη υγειά μας και να σκάσουν οι εχθροί μας ακούγονται σχεδόν από όλους. Το κέφι ανάβει. Η μουσική μας συντροφεύει. Συνεχίζουμε, μέσα στο σπίτι γιατί δρόσισε λίγο, με τα λαχταριστά κρέατα και με κρασί. Τα μωρά γύρω από το μεγάλο τραπέζι μαζί μας σε μεγάλη καρέκλα (και όχι στην μικρή παιδική) τρώνε με το πιρούνι, και ενίοτε με τα χέρια και θέλουν να δοκιμάσουν από όλες τις λιχουδιές.

Η μέρα κυλάει όμορφα. Φρούτα και γλυκά για επιδόρπιο σφραγίζουν το τέλος του γεύματος. Ένας απογευματινός ζεστός καφές θα μας θυμίσει ότι το καλοκαίρι ήδη μας έχει αποχαιρετήσει.

Εννοείται ότι για όσους μείνουν και το βράδυ το τζάκι θα έχει την τιμητική του. Τέλος Οκτώβρη είναι άλλωστε!