Στο super market

Έχουμε φθάσει στο σημείο να θεωρούμε τα ψώνια στο super market σαν βόλτα, σαν διέξοδο, σαν ψυχοθεραπεία.

Όταν λοιπόν έχουμε χρόνο και όχι απαραίτητα χρήμα, αντί να πάμε μια βόλτα στο πάρκο, στην παραλία, σε κάποιο φίλο μας, ετοιμάζουμε μία λίστα αγορών που υποτίθεται ότι χρειαζόμαστε και τσουπ εισβάλουμε στο κοντινό μας πολυκατάστημα.

Ψάχνοντας θέση για parking, διαπιστώνουμε ότι και πάλι γίνεται κοσμοσυρροή.

Αυτό αντί να μας αποθαρρύνει, μας εξιτάρει και τρέχουμε προς την είσοδο. Τα φώτα έντονα, τα ράφια γεμάτα, οι προσφορές με φωσφορίζοντα χρώματα. Και τότε αρχίζει το πανηγύρι. 

Εφοδιασμένοι με ένα τεράστιο καλάθι αγορών, θαρρείς και μαζεύουμε εφόδια για πόλεμο, ψάχνουμε τα προϊόντα και τις προσφορές.

Οι πειρασμοί αμέτρητοι, ίδια είδη σε καινούργιες συσκευασίες με ανεβασμένες τιμές, και εμείς χωμένοι στα μικρά γράμματα, να ψάχνουμε αν έχει συντηρητικά ή αν είναι άνευ γλουτένης.

Πόσο πάει το κιλό αυτή η φέτα και πόσο η άλλη, τι να διαλέξω, αυτή έχει καλύτερη τιμή, αλλά πρώτη φορά την βλέπω, είναι καλός ο παραγωγός?

Και ενώ σκέφτεσαι κάποιος χώνεται μπροστά σου εκτοπίζοντάς σε, όχι για να πάρει κάτι, αλλά απλά για να σε ενοχλήσει. Μάλλον για κάποιους (ανεγκέφαλους)  είναι αφροδισιακό το να εκνευρίζεις τους συνανθρώπους σου.

Και σπρώχνεις με το καρότσι σου ανάμεσα σε άλλα καρότσια, παρατηρώντας τον κόσμο που βρίσκεται δίπλα σου.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε οικονομικής δυνατότητας, ντυμένοι με ρούχα κομψά, ουδέτερα ή και άσχημα, ορμούν για το τελευταίο κομμάτι της προσφοράς, φωνάζουν δυνατά και ψάχνουν τις ευκαιρίες του φυλλαδίου.

Και έρχεται η ώρα του Ταμείου. Στην σειρά, περιμένοντας υπομονετικά, όχι για να κερδίσεις κάτι, αλλά για να πληρώσεις.

Και ξαφνικά από το πουθενά κάποιος χώνεται μπροστά σου και με ύφος μελιστάλακτο σε ρωτάει: «Έχω μόνο αυτά, να περάσω?»

Και αναρωτιέσαι, είμαι δέκατος στη σειρά, θα περάσει από έναν έναν και θα ρωτάει, αν μπορεί να περάσει?

Και εκεί σε πιάνουν οι κακίες σου και δεν θέλεις να αφήσεις κανένα να σου πάρει τη σειρά που με τόσο κόπο έκτισες.

Αλλά τέλος πάντων. Κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι, αν και ο εαυτός σου δεν συμφωνεί, και ναι τώρα είμαι ενδέκατος, αν δεν έρθουν και άλλοι….

Και μετά από πολύ υπομονή βρίσκεσαι μπροστά στο Ταμείο. Και ο ταμίας περνάει πολύ βιαστικά τα προϊόντα και εσύ τρέχεις γρήγορα γρήγορα, πολύ γρήγορα να τα βάλεις στις σακούλες, θαρρείς και κάποιος σε κυνηγάει.

Και έρχεται η λυπητερή. Τόσα πολλά χρήματα? Μα εγώ ήρθα για λίγα πράγματα. Τι σαβούρες αγόρασα πάλι...

Και όταν με το καλό βγαίνεις, μετά από τα τόσα έντονα φώτα και την τόση ηχορύπανση, αισθάνεσαι πονοκέφαλο, κούραση και ίσως αγανάκτηση και εκεί αναρωτιέσαι:

Μήπως έπρεπε να πάω βόλτα στην παραλία? Μήπως να πήγαινα για ποδήλατο? Μήπως να διάλεγα το  περπάτημα? Αναρωτιέσαι, εκ των υστέρων πάντοτε, και υπόσχεσαι στον εαυτό σου, την επόμενη φορά να το οργανώσεις καλύτερα.