Η αποταμίευση, χθες και σήμερα

Μεγαλώσαμε σε μια άλλη εποχή. Τότε που η ιδιότητα της οικονομίας αποτελούσε μέγιστο προτέρημα για ένα άτομο και βραβευόταν και επικροτούνταν.

Η λέξη αποταμίευση είχε πρωτεύοντα ρόλο καθώς αποτελούσε τη μοναδική πηγή δημιουργίας μιας καλύτερης μελλοντικής ζωής.

Υπήρχε ειδική μέρα που την γιορτάζαμε. Η ημέρα της αποταμίευσης. Κάθε χρόνο στο σχολείο γράφαμε έκθεση για το συγκεκριμένο θέμα και η καλύτερη τύχαινε επαίνου και επιβράβευσης.

Ο νικητής μαθητής την διάβαζε δυνατά σε ειδική εκδήλωση και έπαιρνε δώρο ένα κουμπαρά για να αποταμιεύει τις οικονομίες του, προσφορά του Ταμιευτηρίου.

Όταν το ποσό γινόταν σεβαστό, η επόμενη κίνηση ήταν να το καταθέσει σε κάποια Τράπεζα, να τύχει ενός ικανοποιητικού επιτοκίου (μόνο στις πιστωτικές υπάρχει ανάλογο), και να προσπαθεί να το αυξήσει όσο μπορούσε περισσότερο.

Όταν το κατάφερνε θα είχε την δυνατότητα να το διαθέσει όπως επιθυμούσε. Να το ξοδέψει σε αγορές καταναλωτικές, να το χαρίσει στην οικογένεια ή και να το κρατήσει για σπουδές, για ταξίδια, για μια καλύτερη ζωή. Και όλα έβαιναν καλώς.

Έπειτα ήρθαν οι πιστωτικές κάρτες. Η εισαγωγή του πλαστικού χρήματος και η καταναλωτική μανία των πολιτών απέκλεισε ουσιαστικά την έννοια της αποταμίευσης από τον μηνιαίο προϋπολογισμό των νοικοκυριών.

Γέμιζαν οι αγκαλιές μας από είδη που με τα δικά μας χρήματα, ποτέ δεν θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε.

Φυσικά τα επιτόκια έτρεχαν. Και εμείς αρχίσαμε να χρωστάμε σε όλες τις Τράπεζες που απλόχερα μας χάριζαν πιστωτικές κάρτες.

Τότε έκανε την εμφάνισή της η οικονομική κρίση. Δεν την καλέσαμε. Ίσως απειροελάχιστα να την προκαλέσαμε. Και εκεί χάσαμε τον μπούσουλα. Και αρχίσαμε να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.

Και αισίως φθάσαμε στο σήμερα. Η φράση «κάνω οικονομία» είναι πλέον απαγορευτική. Και όχι μόνο. Επισύρει και την τιμωρία. Ποινικοποιείται. Απαγορεύεται πλέον να είσαι νοικοκύρης, όπως λέγαμε παλιά.

Από το αγαπημένο μας κράτος υποχρεωνόμαστε να ξοδεύουμε. Ποσοστό επί του εισοδήματός μας. Αν δεν το καταφέρουμε απλούστατα η πολιτεία θα μας βάλει πρόστιμο. Αρκετά βαρβάτο. Και μάλιστα δεν δέχεται και τα μετρητά. Σαν να μην υπάρχουν....

Δεν δικαιούμαστε πλέον να μην αγοράζουμε νέα είδη, γιατί δεν τα χρειαζόμαστε.  Δεν έχουμε το δικαίωμα να στερούμαστε για να αποκτήσουμε κάτι καλό, κάποια άλλη στιγμή. Δεν επιτρέπεται να επιλέγουμε οικονομικές λύσεις επιβίωσης.

Θα πρέπει να ξοδεύουμε. Δεν επιτρέπεται να αποθηκεύσουμε κάποιο ποσό για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας, για τα γεράματά μας. Πρέπει να τα διαθέσουμε όλα για να έχουμε άνθιση της οικονομίας.

Ανάπτυξη!!! Η μαγική λέξη που ακούμε καθημερινά, όπου και αν  βρεθούμε,  ότι και αν κάνουμε. Και τι είναι τέλος πάντων αυτή η ανάπτυξη? Είναι πιο ισχυρό κοινωνικό κράτος?

Είναι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης? Είναι καλύτερη παιδεία, υγεία, προστασία του πολίτη? Είναι καλύτερη ποιότητα ζωής? Είναι αύξηση του βιοτικού επιπέδου του λαού? 

Και βέβαια όχι!!! Ανάπτυξη είναι η κερδοφορία των επιχειρήσεων. Για την ανάπτυξη των απλών πολιτών, δηλαδή για να κερδίσει κάτι και ο Άνθρωπος, ούτε λόγος.