Το σήμερα... είναι Ζωή!!!

Όταν αισθάνεσαι ότι τα χρόνια περνούν και δεν προλαβαίνεις να κάνεις όλα όσα ονειρευόσουν, σε πιάνει μια μελαγχολία, μια πίκρα, μια απογοήτευση.

Και τότε είναι που χάνεις το παιχνίδι. Γιατί η ζωή συνεχίζεται. Ακόμα και αν εσύ δεν το νιώθεις και αποκαμωμένος κρύβεσαι στο καβούκι σου, αυτή προχωράει.

Μάλλον ήρθε η ώρα για να επέμβεις. Να την αρπάξεις (την παλιοζωή)  με νύχια και με δόντια και απλά να την ζήσεις.

Άφησε τις μελαγχολικές σκέψεις και τρέχα να προλάβεις. Όσο μπορείς ακόμα. Όσο τα πόδια σου σε ακολουθούν. Όσο η ψυχή σου πετάει.

Δεν έχει σημασία πόσο χρονών είσαι, αλλά πόσο αισθάνεσαι.

Θυμάσαι κάποτε άκουγες τον πατέρα σου να αποκαλεί «παιδιά» τους συνομήλικους του και την μητέρα σου να φωνάζει «τα κορίτσια» όλες τις ηλικιωμένες φίλες της και εσύ κρυφογελούσες και ψιλοκορόιδευες. Και ας τους έβλεπες να παίζουν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, μπροστά στο κύμα, σαν μικρά παιδιά...

Εσύ ήσουν τόσο νέος τότε. Είχες μικρά παιδιά, θυμάσαι?

Απλά τώρα ήρθε η ώρα να τα λουστείς, όπως λέει σοφά πάντα ο λαός μας.

Εκείνο που σίγουρα θα σου κάνει καλό είναι όλα να τα δεις με άλλο μάτι. Πιο αισιόδοξα, πιο ανάλαφρα, πιο χαρούμενα, πιο νεανικά βρε αδελφέ….