Όμορφες στιγμές μιας άλλης εποχής!!!

Πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να αναπολεί τα χρόνια που πέρασαν και να συγκινείται και να αισθάνεται περίεργα με τις τόσες αναμνήσεις.
Ναι σε σένα απευθύνομαι που πλέον είσαι μιας κάποιας ηλικίας και μεταξύ μας πάντα, έχουν δει πολλά τα ματάκια σου.

Μην ντρέπεσαι και μη διστάζεις να τα μοιραστείς μαζί μας. Θα νιώσεις μια γλυκιά πίκρα καθώς τα αναπολείς και τα διηγείσαι αλλά και μια χαρά που τα μοιράζεσαι με ανθρώπους που αγαπάς και θεωρείς σημαντικούς στη ζωή σου.

Όταν λοιπόν ήσουν μικρός πες μας, μην δειλιάζεις:
Το πρωί ξυπνούσες πάντα από την φωνή του ανθρώπου που έφερνε τον πάγο. Τον ακουμπούσε στο πλατύσκαλο του σπιτιού σου. Σε μονοκατοικία ζούσαν οι περισσότεροι τότε.

Άκουγες το σύρσιμο από τις παντόφλες του πατέρα σου ή και της μητέρας σου αναλόγως, που άνοιγαν την πόρτα, τον έπαιρναν στα χέρια τους και τον τοποθετούσαν στο ψυγείο.

Σε ένα ντουλάπι δηλαδή που κρατούσαν όλα τα τρόφιμα άμεσης καταναλώσεως και με τον πάγο απλά μεγάλωναν την διάρκεια της ζωής τους. Στο καπάκι περνούσε ο γαλατάς με το φρέσκο γάλα ημέρας και η μάνα σου έτρεχε να το αποθηκεύσει σε μεγάλα δοχεία για να το πιεις φρέσκο όταν με το καλό ξυπνήσεις.

Για αβγουλάκια δεν χρειαζόταν να περιμένεις και πολύ. Αν δεν υπήρχαν κοτούλες στο δικό σας σπίτι, σίγουρα η μάνα σου θα έφερνε από την αδελφή της, την νύφη της, την συννυφάδα της που ζούσαν τριγύρω, ώστε να μην σου λείψει τίποτα.

Και έτσι με ένα πλούσιο και φρέσκο πρωινό ξεκινούσε πάντα η μέρα σου. ΄Όλα τα άλλα απλά ακολουθούσαν και ήταν όμορφα.. Πολύ όμορφα.

Φορώντας λοιπόν την μπλε ποδιά με το άσπρο γυακαδάκι και φορτωμένος με μία τεράστια τσάντα γεμάτος βιβλία και τετράδια έφτανες στο σχολείο.

Παρέα πάντα με όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Με γέλια και πειράγματα, με τραγούδια και φωνές. Μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Μετά μία απελπιστική ησυχία και αναμονή, μέχρι να έρθει η ώρα του σχολάσματος και όλοι μαζί επιστροφή στο σπίτι.

Ο καθένας να σκέφτεται τι φαγητό τον περίμενε: Πατατούλες τηγανιτές με φρέσκα αβγουλάκια και λαχταριστά λουκάνικα,

μακαρόνια με κιμά και μπόλικο τριμμένο τυρί

ή αρακάς (μπλιαχ), φασολάκια( όχι και το καλύτερο) ή φακές (Θεέ μου συχώρα με, πως θα τα φάω)?

Οι επιλογές λιγοστές όπως και τα εισοδήματα των γονιών που προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να τα φέρουν εις πέρας.

Και εσύ να διαμαρτύρεσαι ότι ο τάδε συμμαθητής σου τρώει καλύτερα φαγητά και η μάνα σου να στρέφει αλλού το πρόσωπό της για να μην δεις τα δάκρυά της.

Και έπειτα ύπνος.

Μία με δύο ωρίτσες και μετά έτοιμος για νέες περιπέτειες. Μία φέτα φρέσκο ψωμί με μελιτζανοσαλάτα ζεστή ακόμα από τον ψήσιμο ή ψωμί με λίγο κασέρι και μορταδέλα.

Και μετά παίξιμο στην γειτονιά. Όλα αυτά τα παιχνίδια που πλέον δεν υπάρχουν! Κρυφό, κουτσό, σχοινάκι, μήλα, κυνηγητό, χαλασμένο τηλέφωνο, δεν περνάς κυρά Μαρία, τυφλόμυγα, κλέφτες και αστυνόμοι, σκαλιστά, καρτέλες και πόσα.... άλλα!!! 

Για το διάβασμα εσύ αποφάσιζες πάντα για την ώρα, αλλά μέχρι αύριο το πρωί που θα πας σχολείο πρέπει να είσαι έτοιμος, διαβασμένος.

Τώρα, πριν, μετά? Η απόφαση αποκλειστικά δική σου.

Συνεχίζεται…