Τα καταφέραμε και σήμερα!!!

Ξεκινάς το πρωί χαμογελώντας. Έχεις φάει πρωινό, έχεις πιει έναν ωραίο ζεστό καφέ. Και είσαι έτοιμος να αδράξεις την μέρα.

Ανεβαίνεις στο ωραίο αμαξάκι σου, ανοίγεις το ραδιόφωνο και ακούς μουσική. Βάζεις μπρος την μηχανή για να φθάσεις στον προορισμό σου, έχοντας μία όμορφη διάθεση. Σιγοτραγουδάς μαζί με τον τραγουδιστή και απλά αισθάνεσαι καλά.

Και βρίσκεσαι στους δρόμους. Και αρχίζει το μάτι σου να γυρίζει επικίνδυνα.  Το μόνο που συναντάς είναι πρόσωπα μουτρωμένα, άτομα αγκαλιά με ένα κινητό να μιλάνε ασταμάτητα και να περπατάνε ανάμεσα από τα αυτοκίνητα, αδιαφορώντας για ότι έρχεται κατά πάνω τους.

Εννοείται ότι δεν περνάνε από τις διαβάσεις. Αυτό μας έλειπε. Να περπατήσουν έως εκεί για να δουν αν το φανάρι είναι κόκκινο ή πράσινο. Τι σημασία έχει άλλωστε…

Αλλά και αρκετοί (έως πολλοί) οδηγοί με το κινητό συνήθως στο χέρι, να μην σταματάνε στο stop, να μην ακολουθούν τα σήματα

και να παρκάρουν στην μέση του πουθενά, φυσικά χωρίς alarm,  

αδιαφορώντας για το κυκλοφοριακό κομφούζιο που θα προκαλέσουν.

"Ζητώ συγνώμη από το ζώο"

Αγανακτείς, ωρύεσαι, χαλάς την διάθεσή σου. Αλλά το κυριότερο ανησυχείς για την σωματική σου ακεραιότητα, έτσι όπως τους βλέπεις να έρχονται κατά πάνω σου.

Ελίσσεσαι, φρενάρεις, κορνάρεις για να αποφύγεις το κακό. Αν δεν το έκανες θα έπεφταν πάνω σου? Μένεις με την αμφιβολία.

Και απλά απορείς… Γιατί? Δεν υπάρχει εκπαίδευση, δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει λογική?

Αναρωτιέσαι που πήγαν οι καλοί τρόποι. Η ευγένεια, η ωραία συμπεριφορά, το χαμόγελο.

Και όταν με το καλό καταφέρεις να φθάσεις, κάνεις τον σταυρό σου που και σήμερα την γλύτωσες και είσαι καλά!!!

"Άσε με ρε Ματίνα άμα κάνω το σταυρό μου"